چین هر ساعت یک توربین بادی احداث می کند

در: بهمن ۱۶, ۱۳۹۶در: اخبار, جهانبدون دیدگاه

چین هر ساعت یک توربین بادی

جمعیت چین بیش از پیش رو به رشد است و افزایش آلودگی باعث نگرانی دولت چین شده است. تلاش های اخیر این کشور برای برای یک مدل از یک زندگی پایدار شهری امیدوار کننده است. در واقع چین تا به امروز بزرگترین سرمایه گذاری انرژی های پاک را در جهان را انجام داده است. همچنین این کشور متعهد به تولید و پذیرش فناوری انرژی های تجدیدپذیر شده است. طبق گفته های گرین پیس (Greenpeace) انجمن جهانی صلح سبز تقریبا چین هر ساعت یک توربین بادی در این کشور ایجاد می کند.

دولت چین اعلام کرده در سال های آینده قصد دارد تمامی خودرو ها با سوخت فسیلی را از سطح این کشور حذف نماید.

چین هر ساعت یک توربین بادی را برای چه احداث می کند؟

تان مین لان رئیس دفتر سرمایه گذاری اداره مالیات بر ارزش افزوده APBS در مدیریت ثروت UBS می گوید : ” چین در حال حاضر بزرگترین بازار ساخت و ساز در جهان را دارد و متاسفانه این کشور بزرگترین تولید کننده گاز های گلخانه ای در جهان به شمار می رود برای حل این چالش دولت چین بر روی ساخت و ساز های سبز متمرکز است ”

در ادامه شما را با بعضی از شرکت های در حال توسعه چین که در زمینه حفاظت از محیط زیست فعالیت دارند آشنا خواهیم کرد :

شرکت Broad Group

سیستم های سنتی تصویه هوا در تولید دی اکسید کربن و در نتیجه تغییرات آب و هوایی بسیار تاثیر گذارند از این رو شرکت Broad Group برای افزایش بهره وری ساختمان از نوعی سیستم تهویه مطبوع الکتریکی استفاده می کند که یک نقطه عطف برای بهره وری انرژی در ساختمان به شمار می رود. این شرکت از ۸۰ کشور جهان مشتری دارد.

ژانگ یو مدیر عامل این شرکت می گوید : ” بشریت می تواند یک راهکار واقعی برای توسعه پایدار و بهبود کیفیت زندگی و تاثیر کمتر بر محیط زیست پیدا کند ”

در سال ۲۰۱۱ سازمان ملل متحد جایزه ” قهرمان زمین ” را به ژانگ یو به خاطر موفقیت هایش در ایجاد انرژی سبز اعطا کرد.

شرکت Thirst

این شرکت در زمینه آموزشی، آگاه سازی و فرهنگ سازی فعالیت دارد. یکی از مهم ترین کاتالیزورها برای رسیدن به یک زندگی پایدار آموزش دادن به مردم در مورد کمبود منابع است. این شرکت در خط مقدم آموزشی قرار دارد و توسط مینا گالی تاسیس شده است و با ایجاد برنامه های آموزشی متنوع و متعدد برای جوانان و ایجاد ماراتون های مختلف میزان آگاهی آنان را نسبت به کمبود منابع آبی افزایش می دهد.

مینا گالی در این مورد می گوید : ” ما باید مردم را به این درک برسانیم که هر محصولی که خریداری می کنند برای تولید آن از آب استفاده می شود بنابر این تغییر الگو های مصرفی مردم و یا تشویق و پاداش دادن به شرکت هایی که خطوط تولیدی خود را مبتنی بر حفظ منابع با ارزش طبیعی می کنند می تواند بسیار تاثیر گذار باشد “

منبع: https://eafworld.com/china-wind-turbine/

نقاشی بر چای کیسه‌ای

خانم روبی سیلیوس که اصالتا اهل فیلیپین است محیط اطراف و زندگی روزانه خود را بر روی چای کیسه‌ای به تصویر می‌کشد و از سفرهایش الهام می‌گیرد و به جای عکس گرفتن از مناظر همچون تمام گردشگران، آن‌ها را در ابعاد چای کیسه‌ای نقاشی می‌کند.

منبع: 

http://fa.euronews.com/2018/03/10/american-artist-paints-miniature-pictures-on-tea-bags

شرکت تولید پوشاک «لاکست» لوگوی مشهور تمساح را عوض می‌کند

«لاکست» قصد دارد تا آرم معروف تمساح روی تی‌شرت‌های یقه‌دار خود را پس از ۸۵ سال با نشان‌های دیگری جایگزین کند.

اگوست، برندی با نشان کروکودیل سبز

لاگوست در دهه 1970 به اوج محبوبیت خود در آمریکا دست یافت. با این شهرت، شرکت شروع به تولید محصولات دیگری ازجمله عطر و ادوکلن، لباس زیر، عینک آفتابی، کفش های تنیس و پیاده روی، ساعت مچی و انواع کالاهای چرمی نمود.

لاگوست در دهه 1970 به اوج محبوبیت خود در آمریکا دست یافت. با این شهرت، شرکت شروع به تولید محصولات دیگری ازجمله عطر و ادوکلن، لباس زیر، عینک آفتابی، کفش های تنیس و پیاده روی، ساعت مچی و انواع کالاهای چرمی نمود.

تفکری که انسان باید همیشه در ذهن خود داشته باشد این است که «ثروت مال من است و به آن می رسم». اگر انسان به این تفکر اعتقاد داشته باشد برای به دست آوردن آن سعی خواهد کرد تا از فکر و ایده های تازه استفاده کند و به مهارت جدید دست یابد و راه پیشرفت را در پیش بگیرد. کمپانی لاگوست (LACOSTE) در سال 1933 میلادی توسط رنه لاگوست (Rene Lacoste) و آندره ژیلر (Andre Zhylr) در کشور فرانسه آغاز به کار کرد. ژیلر مالک و مدیر یک شرکت بزرگ تولید لباس های کشباف در فرانسه بود. آنها نام شرکت را لاگوست گذاشتند که در ترجمه لغتی به معنی اصلی یا ضروری می باشد. این شرکت در ابتدا شروع به تولید لباس تنیس کرد و برای تبلیغات خود نیز یک آرم کروکودیل طراحی نمود که در زمینه های تنیس از آن استفاده می کردند.

لاگوست آرم کروکودیل خود را بر روی سینه لباس های تنیس چاپ می کرد و ادعا داشت که اولین شرکتی است که نام و لوگوی برند خود را روی محصولات خود قرار می دهد. این شرکت علاوه بر لباس تنیس شروع به تولید و فروش لباس های گلف و قایقرانی نمود.

در سال 1951 لاگوست تنوع بیشتری به محصولات خود داد. ازجمله آنها طراحی لباس های رنگی تنیس علاوه بر لباس های ساده سفید بود. در سال بعد، این لباس ها به آمریکا صادر شدند و برای آنها تبلیغات گسترده ای با شعار «نماد موفقیت یک ورزشکار شایسته» انجام گرفت که تاثیر زیادی روی سلیقه افراد ثروتمند این کشور گذاشت که هنوز هم این تاثیر قابل مشاهده بوده و لاگوست به عنوان یکی از بندهای مشهور در این کشور محسوب می شود.

در سال 1963 برنارد، پسر رنه لاگوست، به مدیریت شرکت منصوب شد و پیشرفت قابل ملاحظه ای در این شرکت ایجاد کرد. زمانی که او ریاست شرکت را به عهده گرفت، سالانه 300 هزار محصول به فروش می رسید. لاگوست در دهه 1970 به اوج محبوبیت خود در آمریکا دست یافت. با این شهرت، شرکت شروع به تولید محصولات دیگری ازجمله عطر و ادوکلن، لباس های زیر، عینک آفتابی، کفش های تنیس و پیاده روی، ساعت مچی و انواع کالاهای چرمی نمود.

از سال 1950 تا سال 1993 شرکتی به نام «ایزود لاگوست» امتیاز فروش محصولات این کمپانی را در آمریکا در اختیار داشت. به همین علت، شرکت اصلی به صورت مداوم در این منطقه فعالیت نمی کرد. ولی پس از آن، خود شرکت لاگوست توانست فروش انحصاری محصولاتش را مجددا به دست آورد. رقیب آنها در این زمان، شرکتی به نام تایگر بود که محصولات مشابهی تولید می کرد و به جای آرم کروکودیل، یک ببر بر روی آنها قرار داد.

در سال 2005 میلادی لاگوست ادوکلن های خوشبوی مردانه جدیدی تولید کرد که توسط این کمپانی طراحی، تولید و روانه بازار شد. لاگوست این ادوکلن را به عنوان گوهر لاگوست معرفی کرده بود. این محصول برای همه سنین بسیار مناسب وبد و جزو دسته ادوکلن های نشاط آور و میوه ای محسوب می شد که از ترکیباتی مانند گوجه فرنگی، مرکبات، فلفل و چوب جنگلی تهیه شده و محصولی نسبتا پرفروش در اروپا به شمار می رفت. فعالیت این کمپانی در زمینه های عطر و ادوکلن پوشاک آقایان و خانم ها و کفش و محصولات چرمی بود و محصولات این شرکت فرانسوی بسیار باکیفیت و پرفروش و در سراسر جهان پرطرفدار بودند.

در این سال، محبوبیت لاگوست با طراحی های «کریستوف لمیر» که باعث ایجاد دید بهتر و مدرن تری به محصولات این شرکت شد، افزایش یافت. حدود 50 میلیون قلم از م حصولات این شرکت در بیش از 110 کشور در سراسر جهان به فروش رسید که در بیشتر مسابقات ورزشی مشاهده می شد. قراردادهای بسیاری نیز با ورزشکارهای معروف تنیس بسته شد که ازجمله آنها می توان به اندی رادیک آمریکایی، ریچارد گسکت فرانسوی و «استانیسلاس واروینکا» برنده مدال طلای المپیک اشاره کرد

در ژوئن سال 2007، لاگوست فروش الکترونیکی خود را در بازار آمریکا آغاز کرد و تاکنون به شرکت های زیادی امتیاز فروش و عرضه محصولات خود را اعطا کرده است. مثلا شرکت سامسونت امتیاز تولید و فروش جهانی کیف های لاگوست و محصولات کوچک چرمی آن را در اختیار دارد.

بسیاری از محصولات این کمپانی مانند کفش و پوشاک و ادوکلن در اکثر کشورهای دنیا عرضه می شود. ادوکلن های این کمپانی به خوشبویی و کیفیت در بازار اروپا معروف هستند و بیشتر آنها مخصوص خانم ها تولید می شود. این کمپانی اسپانسر بسیاری از مسابقات معروف ورزشی در جهان ازجمله دیویس کاپ تنیس بوده است.
منبع: روزنامه آسیا

باز نشر: مجله اینترنتی Bartarinha.ir

نیوزیلند؛ صدها دلار جایزه برای کارمندانی که از دوچرخه استفاده کنند

یک شرکت نیوزیلندی به کارکنانش روزانه ۱۰ دلار خواهد پرداخت تا با دوچرخه به سر کار بیایند.

شرکت نیوزیلندی «Make Collective» با هدف کاستن از شمار خودروها در سطح شهر و حفاظت از محیط زیست، به آن دسته از کارکنانش که با دوچرخه به سر کار بیایند، روزانه ۱۰ دلار خواهد پرداخت.

بر اساس تصمیم مدیریت این شرکت، کارمندان در ازای هر روز استفاده از دوچرخه، مبلغ ۵ دلار دریافت خواهند کرد و اگر این کار را برای بیش از نیمی از سال ادامه دهند، در پایان سال دو برابر این رقم (یعنی روزانه ۱۰ دلار) به عنوان پاداش دریافت خواهند کرد.

پیش از این به دلیل آنکه در این شرکت امکان دوش گرفتن وجود نداشت، بسیاری از کارکنان تمایلی به استفاده از دوچرخه برای آمدن به محل کار نشان نمی‌دادند اما تعیین این مشوق صدها دلاری باعث شد که درنهایت از هر شش کارمند این شرکت، پنج کارمند به دوچرخه‌سواری روی بیاورند.

مدیریت شرکت بودجۀ لازم برای پرداخت این پاداش‌ها را از محل سود سالانۀ حاصل از کسب و کار تامین می‌کند.

الیوت گیلمور، از مدیران و مبتکران این طرح می‌گوید که پرداخت پاداش برای دوچرخه‌سواری کارکنان را که در بهبود وضعیت روحی و سلامت جسمی آنها نقش موثری دارد، به پرداخت هزینه‌های درمان یا هزینۀ باشگاه‌های ورزشی کارمندان ترجیح می‌دهد.

منبع: بوسیله Euronews  به روز شده در: ۱۰/۰۳/۲۰۱۸

برنامه کشورهای مختلف برای مقابله با بحران بطری آب

منع استفاده از بطری آب در سازمان حفاظت از محیط‌زیست ایران، اولین اقدامی نبود که برای کاهش پیامدهای بحران آب در دنیا انجام شده. چندین سال است که کشورهای مختلف در مقابله با شرکت‌های تولید کننده آب بسته‌بندی شده اقدامات مختلفی انجام داده‌اند و حتی در برخی مناطق موفق شده‌اند تا فروش آب بطری را ممنوع کنند.

*بوندانون؛ اولین منطقه بدون آب بطری در جهان

در سال ۲۰۰۹ پس از رای گیری که در روستای بوندانون در استرالیا انجام شد مردم این شهر به عدم استفاده از بطری‌های پلاستیکی در راستای حفط محیط‌زیست رای دادند.

این اتفاق باعث شد تا ۲۵۰۰ مغازه‌دار و فروشگاه در سطح این روستای کوچک  از این قانون جدید حمایت کرده و از فروختن بطری‌های پلاستیکی محتوی مایعاتی نظیر آب و یا دیگر نوشیدنی‌ها خودداری کرده‌اند، همچنین به عنوان جایگزین مسئولان این شهر تعداد آب سردکن‌های شهر را افزایش داده‌اند.

*ممنوعیت استفاده از بطری‌های آب در جلسات دولتی در هند

هند که یکی از بیشترین مصرف کننده‌های آب بطری است چند سالی است که استفاده از بطری آب را در جلسات دولتی در استان‌های سیکیم و بهار ممنوع کرده است.

*لابی شرکت‌های آب معدنی با دولت ترامپ

دو دولت پیشین ایالت متحده آمریکا و از سال ۲۰۱۱، پارک‌های ملی آمریکا تصمیم گرفتند تا فروش بطری‌های پلاستیکی را در پارک‌های ملی آمریکا ممنوع کنند تا در کشوری که بر اساس سرانه رتبه اول مصرف بطری پلاستیکی را دارد رکورد خود را کاهش دهد.

با این وجود با روی کار آمدن دولت ترامپ چند ماه پیش او تصمیم گرفت که ممنوعیت فروش بطری پلاستیکی آب در برخی از معروفترین پارک‌های ملی آمریکا لغو شود.

این تصمیم جدید دولت ترامپ  یعنی  پارک‌های ملی دیگر اجازه ندارند تا فروش بطری‌های پلاستیکی را ممنوع کنند. البته مرکز خدمات پارک‌های ملی ایالت متحده به این اتفاق واکنش مثبتی نشان داد، میشل رینولد در این رابطه عنوان کرد: « این باید بر عهده بازدید کننده ما باشد که به شکلی نیاز خود را در تابستان‌ها رفع کنند. پارک‌های ملی هنوز هم به بازدیدکنندگان پیشنهاد می‌دهند که از آب سردکن ها استفاده کنند.» این دقیقا همان استدلالی است که سال گذشته لابی گران شرکت نستله برای فروش بطری‌های آب در پارک ملی، از آن استفاده کردند.

این در حالی است که دقیقا 6 سال پیش مرکز خدمات پارک‌های ملی ایالت متحده، پارک‌ها را تشویق کرد که برای اینکه نمونه‌ای از توسعه باشند فروش بطری‌های پلاستیکی آب را ممنوع کنند. پارک‌ها هم بعد از نصب اّب سردکن‌ها اینکار را انجام دادند.

از آن سال تاکنون دیگر در 23 پارک ملی بزرگ آمریکا بطری‌های پلاستیکی فروخته نشد.

 منبع: https://shariyan.com/detail/116319#shahrekhabar

در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

بررسی تجربه های جهانی در زمینه مدیریت پسماند

می گویند هر فرد تهرانی به طور متوسط سالانه 6 برابر وزن خود زباله تولید می کند؛ همین طور که حساب کنیم؛ یعنی متوسط سرانه زباله تولید شده در تهران 320 کیلوگرم است. به جمعیت که فکر می کنم، به نظرم این حجم از زباله زیاد هم نیست.

مجله مهرگان نو - بهاران آزادی: می گویند هر فرد تهرانی به طور متوسط سالانه 6 برابر وزن خود زباله تولید می کند؛ همین طور که حساب کنیم؛ یعنی متوسط سرانه زباله تولید شده در تهران 320 کیلوگرم است. به جمعیت که فکر می کنم، به نظرم این حجم از زباله زیاد هم نیست. اما همین که ذهنم به فضای شهری پر می کشد و نگاهی به اطراف می اندازم، ناگهان وحشت می کنم! سطل های زباله ای که پر و البته واژگون شده اند، گربه هایی که در این میان با طیب خاطر به دنبال خوراک شب خود می گردند و موش های خیابان های پرتردد و بزرگ شهر با آن هیکل های عظیم الجثه.

در تهران ما خبری از سطل زباله های رنگی نیست؛ همان سطل زباله هایی را می گویم که برای تفکیک پسماندها طراحی شده و در بسیاری نقاط دنیا از شرق تا غرب به وفور دیده می شوند. ما این جا فقط خاکستری رنگ های بزرگ را داریم، آن هم سر خیابان ها که کلی راه است و مردم ترجیح می دهند زباله های شان را دم در بگذارند که یا گربه ها تفکیکش کنند یا کارتن خواب ها که زودتر از ماشین های شهرداری سر می رسند وضعیت دیگر شهرها هم خیلی با پایتخت متفاوت نیست. اما مدیریت پسماند صحیح چگونه است؟ چطور سوئد و آلمان توانستند قهرمان های محیط زیست لقب بگیرند؟ در مطلب پیش رو تلاش کردیم از تجارب موفق این کشورهای سر در بیاوریم.

 

آلمان؛ افتخار عضویت در یک شبکه

آلمان در مبارزه علیه انباشت زباله ها بسیار موفق عمل کرده است و امروز برای مردمش مدیریت پسماند یک امر بدیهی تلقی می شود. تولید سالانه 30 میلیون تن زباله خانگی و به طور کل 325 میلیون تن زباله (به علاوه ضایعات ساختمانی و خودرو) و رابطه علت و معلولی میان رعایت نکردن بهداشت شهری و افزایش روزافزون بیماری هایی مانند وبا، تلنگری بود بر ژرمن ها تا از قرن نوزدهم رفته رفته مدیریت پسماند، تکنولوژی پسماند و مقررات لازم را گسترش دهند! مدیریت پسماند در این کشور همچون دیگر کشورها از جمع آوری و دفع مواد زاید آغاز تا مدیریت حرفه ای آن ادامه پیدا کرد؛ تا جایی که در سال های اخیر هدف آلمان از سیاست های اتخاذشده در حوزه مدیریت پسماند، دستیابی به اقتصادی مبتنی بر بازیافت است که باعث صرفه جویی در منابع و کاهش اثرات نامطلوب روی محیط زیست می شود.

کشوری که روزی دفع زباله را تنها راه حل خود در برابر کپه های آشغال می دید، امروز به مرحله ای رسیده که این رویکرد را آخرین راه خود می داند؛ کاهش تولید زباله، استفاده مجدد، بازیافت و بازیابی انرژی برای دولت و مردم آلمان در اولویت قرار دارد و سیستم Green Dot توانسته این معضل را تا حدودی زیاید حل کند. سیستم دوگانه آلمان در جمع آوری پسماندها که حالا به یک سمبل و استاندارد حافظت از محیط زیست در اتحادیه اروپا بدل شده است و به واسطه آن تولیدکنندگان یا فروشندگان باید برای بسته بندی محصولات خود حتما از این سیستم استفاده ولوگوی آن را خریداری کنند؛ هرچه بسته بندی بزرگ تر باشد، مبلغ بیشتری هم باید بابت آن بپردازند. در نتیجه این سیستم هوشمند تولیدکنندگان را بر آن داشت که کاغذ و فلز کمتر و شیشه نازک تر تولید کنند.

 

 

نتیجه ایجاد و راه اندازی چنین طرحی، تولید زباله کمتر و بازیافت راحت تر آن ها بود و در نهایت کاهش حدود یک میلیون تن زباله در سال. اما اصل ماجرا چیز دیگری است، این طرح تمامی موفقیت خود را مرهون سیستم دسته بندی و مرتب سازی دقیق پسماندها می داند و از سال 2015 جمع آوری جداگانه زباله های مختلف شامل کاغذ، شیشه، پلاستیک و زباله های آلی خانگی اجباری شد.

بگذارید این مسئله را در قالب یک مثال شرح دهیم. دولت آلمان در راستای سهولت بازیافت یا استفاده مجدد از زباله، شیشه ها را براساس رنگ به سه دسته تقسیم کرده است. شیشه های سبز، قهوه ای و شیشه های شفاف. بطری های پلاستیکی یا جای روغن هم که جایگاه مخصوص خود را دارند.

آن چه در اقصی نقاط شهرهای این کشور به چشم می خورد، سطل های زباله با رنگ های متنوع است که هرکدام نوعی از پسماند را در خود جای می دهد و در بالاترین سطح، سطل های زباله زردرنگ هستند که به پسماندهای جدی تری مانند آلومینیوم یا پلی استرن و کارتن نوشیدنی اختصاص دارد. دولت آلمان تا به امروز توانسته بیش از 50 درصد مواد ضایعاتی و دور ریختنی خود را بازیافت کند، تا جایی که نام قهرمان محیط زیست دنیا را بر خود نهاده اند.

لیکن به نظر می رسد دستیابی به این امر بدون همکاری میان دولت و ملت امکان پذیر نبوده است؛ آن چه آلمان را در خصوص مدیریت پسماند بی بدیل کرده، استفاده از تکنولوژی های خاص و پیچیده نیست، بلکه فرهنگ سازی و قوانین شدید و سرسختانه ای که دولت این کشور برای بهبود، استفاده مجدد و بازیافت برخی از مواد زائد تصویب کرده، گواه بر این مسئله است.

 

مردم از یک سو موظف به تفکیک زباله های خانگی خود از مبدا هستند و کارخانه ها نیز از سویی دیگر وظیفه دارند تا موادی چون باتری، زباله تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی، وسایل نقلیه، زباله های زیست تخریب پذیر را به سرعت به مراکز بازیافت تحویل دهند که اگر غیر این باشد و شخص یا سازمان و صنعتی از این امر اجتناب کند، ملزم به پرداخت جریمه های هنگفت است؛ شاید همین یک دلیل کافی باشد که آلمانی ها تا 90 درصد در برخی از مناطق یا سازمان مدیریت پسماند همکاری و همدلی کنند.

دولت آلمان در اقدامی دیگر از جمله کشورهایی بود که برای نخستین بار پاکت هایی که غذای خرید را جایگزین پلاستیک هایی کردند که سالیان زیاد در طبیعت می ماندند و تجزیه نمی شدند. حتی در بعضی از مارکت ها شما می توانید شانه تخم مرغ قبلی را با خود برده و دوباره آن را پر کنید و به خانه بیاورید و مغازه داران نیز موظف هستند در این راستا به شما کمک کنند.

بیرون از خانه هم که مشکلی پیش نمی آید، شهر پر است از سطل زباله های رنگارنگی که می توانید هر زباله ای را در جای مخصوص خود بگذارید و ممطئن باشید که هر روز یا دو روز یک بار این پسماندها به کوره ها سپرده می شوند. بی شک مردم آلمان از ای که عضو شبکه Green Dot هستند و در تمیزی شهر خود می کوشند، احساس افتخار خواهندکرد؛ در شهرهای آلمان به وضوح شاهد این ضرب المثل هستیم که «شهر ما، خانه ما» 

ژاپن؛ تکنولوژی ناب در خدمت محیط زیست

«پسماند»، هم شما را به دردسر می اندازد و هم همسایگان شما را؛ برای ساخت شهری بهتر و زندگی راحت تر از قوانین محلی برای جمع آوری زباله پیروی کنید. به توکیو یا هر شهر دیگری در ژاپن که وارد شوید؛ نه به عنوان ساکنی جدید که حتی اگر برای سفری چندروزه به این شهرها می روید، همان ابتدای کار یکی از دستورالعمل های 21 صفحه ای برای جمع آوری زباله را در اختیارتان می گذارند که با جمله بالا آغاز می شود. توکیو با داشتن 23 منطقه شهرداری، دارایی 23 سیستم مختلف جمع آوری زباله است که برخی از آنها را روزانه و برخی را هفتگی جمع آوری می کنند؛ به طول مثال زباله های غذا یا کاغذ را روزانه و زباله های شیمیایی و باطری را هفتگی یا حتی ماهانه.

ژاپن از جمله کشورهایی است که بخش اعظم زباله هایش شامل پسماندهای صنعتی می شود اما چه چیزی موجب شد تا این کشور فکری به حال تولید پسماندهای خود کند و مردم به این مسئله اهمیت ویژه ای بدهند و از دستورالعمل های خاصی پیروی کنند؟

 

 

سال 1960 شاید زودتر یا کمی دیرتر از آن، اما در همان زمان ها دولت ژاپن دیگر به این نتیجه رسیده بود که دفن زباله کاری بیهوده است و حتما راه بهتری هم برای خلاص شدن از دست آن همه زباله می تواند وجود داشته باشد؛ سوزاندن پسماندها و بعدها بازیافت، مخصوصا برای وسایل الکترونیکی و آن بخش از تکنولوژی که مدام از رده خارج می شود و جای خود را به پیشرفته ترین های بعدی می دهد، بهترین ایده ای بود که نزدیک به یک دهه قبل به ذهن مقامات این کشور رسید؛ چرا که سرزمین نه چندان فراخ و گسترده ژاپن محل کافی برای دفن زباله نداشت. امروز ژاپن مجهز به بهترین و کاربردی ترین امکانات برای بازیافت و انهدام زباله هاست.

 

زمانی که صحبت از کوره های زباله سوزی به میان می آید، برخی تصور می کنند که احتمالا با محیطی کثیف، گرم و آلوده رو به رو هستند، اما دولت توکیو به لطف فناوری های جدید، پیشرفته و البته سازگار با محیط زیست، توانسته بر این مشکل نیز فائق آید تا جایی که هر سال مدارس این شهر توری را برای بازدید دانش آموزان از کوره های زباله سوزی راه اندازی می کنند. هزاران نفر در سازمان بازیافت زباله شهر توکیو مشغول هستند تا بتوانند زباله ها را به طور 100 درصد از سطح زمین جمع آوری، تفکیک و در د مای 800 درجه سانتی گراد بسوزانند.

 

تکنولوژی های استفاده شده در این سازمان، از آنجا که سازگار با محیط زیست هستند، منجر به کاهش گاز دیوکسین، سولفوراکسید و ذرات معلق ساطع شده از این زباله ها می شوند؛ اما چگونه چنین چیزی امکان پذیر است؛ مگر نه این که با سوزاندن زباله آنچه به جا می ماند، مقدار معتنابهی دود و گاز است؟ خیرا! دودکش های این کوره ها به جای گاز، بخار تولید می کنند و این همان رمز کلیدی است که حالا توکیو را به تمیزترین شهر دنیا بدل کرده است.

از سویی دیگر انرژی گرمایی حاصل از کار این کوره ها، ذخیره و در جهت تولید برق استفاده می شوند و این خود نوعی استفاده مجدد به حساب می آید، اگرچه ژاپنی ها از هر متدی برای تولید برق استفاده می کنند. محصول دیگر کوره های زباله سوزی آب با دمای بالاست که آن هم صرف پرکردن استخرهای شنا و آبیاری گلخانه ها می شود.

سال 1989 را اوج تولید مواد زائد جامد در توکیو می دانند که امروز این کشور توانسته این مقدار را تا 40 درصد کاشه دهد، اگرچه که در این میان رشد جمعیت را نیز باید مدنظر داشته باشیم. دولت ژاپن به همین راحتی هم به این آمار دست پیدا نکرده است؛ از همان سال ها تمامی کارمندان اداره بازیافت، متخصصان و طراحان سه چیز را هدف اساسی قرار داده اند؛ «کاهش»، «استفاده مجدد» و «بازیافت».

در مقاله ای خواندم که برخی از دانش آموزانی که از راه مدرسه و تور به سازمان بازیافت توکیو سرزده و با مدیریت پسماند آشنا می شوند، بعدها این رشته را در دانشگاه انتخاب و این حرفه را بر می گزینند، در مقابل دولت نیز شرایط را برای کار این افراد در شهرهای کوچک تر و حتی خارج از کشور مهیا می کند و آمارها حاکی از آن است که مالزی بیشترین سرمایه را برای جذب این افراد متخصص به کار می گیرد.

از طرف دیگر، اگر دور ریختنی ها از نوع دیگری باشد؛ یعنی شامل وسایل بزرگی مانند مبلمان و دوچرخه، باید با مقامات محلی تماس می گیرند تا ماشین های مخصوصی را به رایگان برای آن ها بفرستند. حتی اگر تصمیم دارند وسایل خانه خود را تغییر داده و از وسایل جدید استفاده کنند، می توانند از مغازه مورد نظر بخواهند تا وسایل قدیمی آنها را جمع آوری کند.

آمریکا؛ پایان جنگ به نفع زمین

1978؛ قانون کنترل و حفاظت از محیط زیست در آمریکا به تصویب رسید تا نقطه عطفی باشد در مدیریت فعال پسماند این کشور. اگرچه پیش تر یعنی سال 1971 شرکتی با نام زباله و خدمات زیست محیطی در امریکای شمالی بر آن شد تا با طراحی امکاناتی تا حدودی قدم در حفاظت از محیط زیست و بازیافت پسماندها بردارد. آمریکایی ها به تنهایی سالانه 220 تن زباله تولید می کنند که تا سال 2010 میلادی، 43 میلیون تن از آن، شامل پسماندهای خطرناک بود. این ترسناک است، اگر تصور کنیم که یک سیستم یا سازمان فعال و پیشرفته وجود نداشته باشد که این پسماندها را مدیریت کند.

جان رابرتز، استاد دانشگاه و کارشناس حفاظت محیط زیست در مقاله ای این گونه می نویسد: «در زمان های قدیم، شاید دو هزار سال پیش، مردم آمریکا در غارها و پناهگاه های اوکلاهاما، آرکانزاس یا میسوری زندگی می کردند و از همان دوران یاد گرفتند که از استخوان حیوانات گرفته تا ذرت، کدو و مابقی وسایل را همان جا بگذارند و بدون هیچ مشکلی مکان را ترک کنند.»

 

 

اما امروز اکثر شهرها در ایالات متحده آمریکا، تمیز و جذاب هستند که این امر به سادگی به دست نیامده است. دولت و سازمان محیط زیست با همکاری یکدیگر متدهای بسیاری را طرح ریزی کرده اند. به طور کلی در آمریکا هشت گروه مدیریتی برای جمع آوری و بازیافت پسماندها وجود دارد که هر کدام به زیرشاخه های متعدد با حیطه اختیارات متفاوت تقسیم می شوند. کاهش منبع تولید زباله و استفاده مجدد، تغذیه حیوانات، بازیافت، کمپوست، تخمیر، محل های دفن زباله، سوزاندن و کاربرد زمین از جمله وظایف این گروه هاست.

اطلاع رسانی و آموزش های بسیار در آمریکا باعث شده تا مردم بتوانند برخی از این تکنیک ها را در منزل یا شرکت های خود به کار گیرند، مثلا استفاده کمتر از مواد یک بار مصرف از جمله این تکنیک هاست.

دولت ایالات متحده آمریکا ار سال 1940، شیوه دفن زباله را امتحان کرد؛ این شیوه ای بود که ژاپن هم قبلا آن را به کارگرفته بود؛ اما آمریکا نسبت به ژاپن مقدار بیشتری زباله را به دلیل وسعت زمین های شان می توانستند دفن کنند، اما این کار از نظر اقتصادی اصلا به صرفه نبود و گاز متانی که تولید می شد، خود دردسری تازه بود.

بیماری هایی که از راه دفن زباله گریبان مردم را گرفته بود نیز در وهله اول باعث شد تا دولت دفع مواد غذایی به ویژه ماهی را قدغن اعلام کند و سپس در سال 1980 بارانی در شمال نیویورک باعث شد تا با نشست زمین، مواد دفعی از طریق کانال های قدیمی به حیاط و زیرزمین خانه ها و مدارس راه پیدا کند و همین کافی بود تا این رویکرد به کلی کنار گذاشته شود.

سوزاندن زباله ها هم داستان دیگری دارد، عملکردی که با انتقاد شدید مردم و دوستداران طبیعت رو به رو شد؛ چرا که آن ها گازهای متصاعدشده را خطر بزرگی برای هوا و محیط زیست می دانستند؛ نخستین کوره های زباله سوزی آمریکا به حدی آلاینده و کثیف بودند که رفته رفته تا اواخر سال 1950 به کل خاموش شدند. اگرچه پس از آن پیشرفت تکنولوژی، کروه ها را نیز تحت تاثیر قرار داد، اما دو شیوه دفع و سوزاندن زباله آن چیزی نبود که آمریکا به آن نیاز داشت. در نیتجه دولت تمرکز خود را بر کاهش پسماندها گذاشت؛ پسماندهای جامد که شامل ضایعات کشاورزی، معدن یا زباله های صنعتی می شد که 88 درصد آن به کشاورزی و معدن اختصاص می یافت و با تدابیری این مواد برای استفاده مجدد بار دیگر با تغییرات کاربری به زمین های کشاورزی یا معادن فرستاده شد.

در این شرایط ضایعات صنعتی را نیز به دو دسته خطرناک و ایمن تقسیم کردند؛ آندسته از این ضایعات راکه خطرناک نبودند، به کوره های زباله سوز فرستادند یا در زمین دفن کردند و براساس قوانین جدی هر صنعت یا کارخانه ای در صورت تولید بیش از اندازه ضایعات صنعتی، موظف به پرداخت بخشی از هزینه سوزاندن آن می شد که در نتیجه صاحبان مشاغل ترجیح می دادند از مواد بازیافتی خود در بازتولید کالا استفاده کنند. اما تکلیف ضایعات سمی و خطرناک چه می شود؟

دولت در اقدامی با به کارگیری تکنیکی خاص این مواد را که عمدتا مایع هستند، در موادی جامد و سنگی تزریق و سپس دفن می کردند تا از احتمال ترکیب با آب های زیرزمینی دور بمانند. با این حال، مدیریت پسماند در آمریکا از آن جهت متمایز است که حمایت های گسترده مردمی را در پشت صحنه خود دارد. شاید اگر روزی مردم ایالات متحده آمریکا با سر دادن شعار «زباله ها را در حیاط خلوت های ما دفن نکنید» و با ایجاد کمپین های مختلف مقابل دولت ایستادگی نمی کردند، امروز سموم کشاورزی و صنعتی، معضلات بس بزرگ تری را پیش روی آن ها می گذاشت. کاهش تولید زباله، کاشت درخت به جای حفر چاه برای دفن پسماندها و استفاده مجدد از ضایعات صنعتی، راز مدیریت پسماند فعال در آمریکا بود.

روسیه؛ تزارها حیران زباله ها

وزارت محیط زیست و منابع طبیعی فدراسیون روسیه در گزارشی آورده است که مردم این کشور سالانه حدود 60 میلیون تن MSW (مواد زائد جامد شهری) تولید می کنند؛ به عبارتی سهم هر نفر سالانه 400 کیلوگرم است. اگرچه به گفته برخی از ساکنان این کشور پنج یا شاید 6 سال است که دولت روسیه با جدیت مدیریت پسماند را اجرایی می کند، اما مدیریت زباله و پسماند در روسیه از کنترل خارج شده و به چیزی بیش از اعلام وضعیت فوق العاده نیاز دارد؛ چرا که به سطح فاجعه باری رسیده است.

 

شکی نیست که یک محیط کثیف تا چه اندازه می تواند بر کیفیت زندگی مردم تاثیرگذار باشد، بماند که بیماری ها و آلودگی آب و هوا را نیز نمی توان نادیده گرفت، اما کارشناسان محیط زیست در مسکو بر این باور هستند که حجم زباله محیط زیست کشور را با مشکل مواجه می کند؛ توانایی دولت و شرکت های دفع زباله در این مسئله از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

 

 

پیشتر گفتیم که سالانه 60 میلیون تن زباله در روسیه تولید می شود، اما جالب است که بدانیم از این رقم 25 میلیون تن آن، تنها در مسکو تولید می شود که قسمت اعظم آن را به مراکز دفن زباله منتقل می کنند. دفن زباله از جمله سیستم های ناکارآمد دراین دولت است که امروز تلاش می کنند تا از هر دو تاثیر منفی آن در حیطه محیط زیست و عدم استفاده بهینه انرژی جلوگیری شود. اما این امر به چه میزان امکان پذیر است، آن هم زمانی که مکان های دفن زباله بیش از ظرفیت های شان پر شده اند.

از آن جایی که صنعت پردازش و استفاده از کوره های زباله سوز تنها راه نجات این کشور است، 20 صنعت و نهاد مختلف دست به دست هم داده اند تا شهری مانند مسکو را از شر انبوه زباله خلاصه کنند. مراکز دفن زباله در مسکو به شیوه متداول در همه کشورها عمل می کند که باید زباله ها را در زیر زمین دفن کنند. تا آن جا که مربوط به دفن زباله های خشک است، سازمان پسماند روسیه خوب عمل کرده است. اما مشکل این است که دولت روسیه پسماندهای شیمیایی را هم به همین شیوه دفن می کرد، آلودگی آب و هوا و راه افتادن شیرابه هم ثمره این امر بود تا این که تصمیم بر آن شد که این پسماندها را تجزیه کند؛ یعنی رطوبت و اکسیژن را از آن گرفته، بسته بندی کرده و در خاک فرو کنند.

برای مدت مدیدی این شیوه از پردازش زباله فوق العاده بود؛ بسته بندی پسماندها موجب می شد تا مکان کمتری را اشغال کنند، حتی انتقال آن ها نیز راحت تر و البته کم هزینه تر بود. از جمله نکاتی که دولت روسیه در دفن زباله هایش به آن توجه خاصی داشته، شکل بسته بندی هاست؛ در گزارشی آمده که بسته بندی های مربعی شکل به بسته های دایره و کروی اولویت دارند؛ چرا که جای کمتری می گیرند و تنظیم آنها در خاک و رطوبت گیری آنها ساده تر است. از سویی این امکان را فراهم می کند که لایه های خاک روی آن صاف و هموار باشد تا بتوانند به راحتی از سطح رویی خاک برداشت کنند و حتی تا 10 برابر بتونه کمتری نیاز دارد.

به نظر می رسد که اگر دولت روسیه تلاش کند تا تکنولوژی و فناوری های مدرن دنیا را به خدمت بگیرد، تا سال 2025 می تواند به سیستم بازیافتی سازگار با محیط زیست دست پیدا کند؛ این یعنی بازیافت 45 درصد پسماندهای شهری. این در حالی است که اکنون 92 تا 96 درصد از مواد زائد شهری در روسیه نه بازیافت و نه دوباره استفاده می شوند، اگرچه به سادگی به محل های دفن زباله حمل می شوند، اما در آنجا هم با کوهی از زباله ها مواجه می شویم.

 

چندی پیش با یکی از شهروندان ایرانی مقیم روسیه گفت و گویی داشتم و از او درخصوص مدیریت پسماند و استقبال مردم پرسیدم که نتیجه صحبت های مان را به اختصار می نویسیم: «سیستم جمع آوری زباله از مبدا با استفاده از سیستم شوتینگ زباله است، اکثر ساختمان ها بلند و چند طبقه هستند و توسط کانال های مخصوص به پشت ساختمان ها در زمینی خالی هدایت می شوند و شب هنگام ماشین های حمل زباله تمامی آن ها را جمع آوری می کنند؛ یعنی هیچ ماشین بازیافتی در کوچه ها نمی چرخد که البته این هم یک اشکال اساسی است؛ چرا که تفکیک زباله از مبدا با وجود همه فرهنگ سازی ها باز هم انجام نمی شود. همانند آن چه در تهران خودمان شاهد هستیم، در کوچه سطل زباله های مخصوص و تفکیک شده وجود ندارد، برخلاف این که حتی در جزیره های کوچک مانند ترکیه در کنار استخرهای شنا هم سطل های تفکیک شده کار می گذارند.»

سرگئی دونسکوی، وزیر منابع طبیعی و محیط زیست روسیه بر این باور است که عدم هماهنگی و تعادل میان تولید زباله و محل هایی برای دفن یا سوزاندن آنها، این همه بدبختی و بیماری را به ارمغان آورده است و اگر طی سال های جاری به این معضل پرداخته نشود، روسیه به انبار و کوهی از زباله تبدیل می شود.

چین؛ در محاصره زباله

چین پرجمعیت ترین کشور دنیا با بیش از 1.3 میلیارد نفر جمعیت، چگونه می تواند معضلات زیست محیطی خود بالاخص پسماندها را مدیریت کند؟ مدیریت زباله های شهری یعنی تعامل با محیط زیست که بنابر بسیاری از فاکتورها در کشورهای مختلف برنامه ریزی می شود، از شرایط اقتصادی و وضعیت سیاسی گرفته تا شرایط و ترکیب بندی اجتماعی. در برخی از کشورها مدیریت پسماند امری معمول و پایدار است و در برخی دیگر مانند چین به چالشی اساسی بدل می شود.

جمهوری خلق چین در 30 سال گذشته جهتش سریعی داشته تا جایی که شیوه و سبک زندگی مردم به کلی تغییر کرده است. اگر مدیریت زباله در چین به درستی و با برنامه اتفاق بیفتد میتواند منبع درآمد و علاوه بر آن راه حلی برای مسایل مربوط به عدالت اجتماعی شهری باشد.

 

 

چین 300 میلیون تن زباله در سال تولید می کند که عمدتا مربوط به زباله های خانگی و شهری است. در حال حاضر خدمات مدیریت زباله در چین به طور نامرتب، زباله ها را از سطح شهر جمع آوری و سپس به محل دفن یا کوره های زباله سوز انتقال می دهد. معضل اصلی این است که حتی اگر در بعضی از شهرها سطل زباله های تفکیک شده هم قرار داشته باشند، ماموران شهرداری هنگام جمع آوری، پسماندها را بدون درنظر گرفتن دسته بندی و تفکیک به ماشین های حمله زباله منتقل می کنند.

ترکیب و میزان این زباله ها، دفن یا سوزاندن آن ها را با مشکل رو به رو کرده است. سیستم دفن زباله در جمهوری چین مانند همان چیزی است که در دیگر کشورها شاهد بودیم، با همان مشکل که در نبود اکسیژن زباله ها تجزیه نمی شوند. چینی ها مشکل اساسی دیگری هم دارند؛ از آن جایی که اکثر مواد زائد تولیدشده ناشی از زباله های آلی هستند، گازهای متصاعدشده اصلا قابلیت احتراق ندارند، پس عملا سوخت به دست آمده ناکارآمد است.

تازه اگر چین بتواند با استفاده از تکنولوژوی های روز شرایط بازیافت را مهیا کند، باز هم نیازمند برنامه ای منسجم برای فرهنگس ازی است؛ چرا که مردم چین نیازمند تغییر اساسی در شیوه مصرف خود و تولید زباله ها و سپس رفتارهای پس از آن هستند. اگر زیرساخت های ضعیف و سیستم جمع آوری، سرمایه گذاری و اجرایی مدیریت پسماند فعلی در چین استمرار پیدا کند، نابرابری های اجتماعی برای مهاجران روستایی که به شهر وارد می شوند و وضعیت اجتماعی و اقتصادی پایین دارند، بیشتر می شود. شاید بپرسید این دو مسئله چه ارتباطی با یکدیگر دارند؟

محل های دفن و سوزاندن زباله در چین به حومه شهرستان هایی که در آن مهاجران فقیر زندگی می کنند، انتقال داده شده است؛ یعنی این افراد به طور مستقیم در معرض بخارات سمی حاصل از سوزاندن، اختلالات ناشی از حمل و نقل زباله و آلودگی آب، هوا و خاک زندگی می کنند. نتیجه چه می شود؟ قسمت های درونی شهر تمیز می مانند و حومه را آشغال فرا می گیرد.

در همین راستا نیز فیلمی مستند با نام «پکن در محاصره زباله ها» سال 2011 به نمایش درآمد تا زندگی زباله گردهای پکنی را به تصویر بکشد. همان هایی که از فقر زیاد به شهرها مهاجرت کرده و حالا شغل زباله گردی را برگزیده اند. اما شاید چین در سال های اخیر پس از تولید و پخش این مستند، تغییرات محسوسی را در سیستم بازیافت و مدیریت پسماند خود داشته است؛ برخی کتاب ها و مقالاتی که در این خصوص وجود دارد، می نویسند که درحال حاضر صنعت بازیافت ین آن قدر کارآمد است که اگر یک بار از زباله های چینی به یک محل دفن برسد، موادی که قابل استفاده مجدد یا قابل بازیافت باشند، در آن مکان به مقدار بسیار کم باقی مانده اند.

اما باز خود این افراد درخصوص این که تا چه اندازه این تغییرات پایدار هستند، می گویند که بدون کارگران زباله دان های چینی، مشکل حتی بدتر هم می شود؛ چرا که با صرف نظر از صنعت بازیافت، برداشت از معادن و جنگل تراشی در چین افزایش خواهدیافت. اما فضای محل های دفن و سوزاندن زباله در چین پر از لجن و پلاستکی های سوخته است، تا حدی که احساس ترس و وحشتی را در انسان ها به وجود می آورد. اما تنها یک راه حل برای آن وجود دارد، آن هم این است که مردم خرید این همهز باله و نخاله را متوقف کنند.

 

کارشناسان معتقدند چینی ها باید آلمان را به عنوان الگوی موفقی برای خود در نظر بگیرند و تلاش کنند تا فرایندهای لازم برای دستیابی به مدل موفق مدیریت پسماند را در کشور خود اجرایی کنند. چنان که به نظر می رسد، این کشور به دلیل انبوه جمیعت قادر نیست در هیچ کدام از این مراحل به تنهایی پیشرفتی داشته باشد، به تعبیری دیگر حمایت و همکاری مردم در کشوری چون چین از ملزومات است.

شخصی در خاطرات خود می نویسد وقتی به یکی از مناطق روستایی نزدیک پکن سفر کردم. از معلم مدرسه پرسیدم این جا سطل زباله ای نیست؟ او خندید گفت نه، البته که نه؛ چون ما در پکن سیستم پردازش پسماند نداریم. بیرون از این جا تنها توده ای بزرگ از زباله قرار دارد.

منبع : سابت برترین ها

http://www.bartarinha.ir/fa/news/432045/

رازی سبک‌تر از هوا و سخت‌تر از فولاد

ماده‌ای عجیب که در جهان فیزیک از هوا سبک‌تر و از فولاد سخت‌تر است، تاثیرات شگرفی درزندگی انسانها گذاشته است.

کشف این ماده عجیب در تکنولوژی  و صنایع جهان، تحول و انقلابی عظیم بوجود آورده و خواهد آورد. به راستی این ماده چیست؟ چه نام دارد؟ چگونه و کجا کشف شده است؟ چه کاربردی در صنایع و تکنولوژی جهان خواهد داشت؟ و...

کشف این ماده عجیب داستان جالبی دارد. گفته می‌شود؛ کشاورزی بنام دیوید هادسون به ماده‌ی سفید رنگی که در سرتاسر زمین‌های زراعی‌اش، واقع در آریزونای آمریکا، گسترده بود، مشکوک شده و مقداری از آن را برای آزمایش به آزمایشگاههای معتبر می‌برد.

جواب آزمایشگاه باور کردنی نبود. آنها گفتند؛ پودر یا ماده سفید رنگ شما دارای هیچ مشخصه‌ای خاصی نیست. یعنی این ماده‌ی سفید رنگ متشکل از هیچ ماده‌ای که در جدول عناصر تعریف شده باشد، نمی باشد.

با این وجود، خبر کشف چنین ماده‌ی عجیبی در رسانه‌های دنیا گسترده شد و در این میان یک آزمایشگاه روسی به روش آزمایش آمریکایی شک کرد و روش جدیدی را برای آنالیز این ماده‌ی عجیب به کار می‌گیرد.

آنها در این آزمایش موفق می‌شوند که پرده‌ی ابهام این ماده اسرار آمیز را کنار زده و عناصر تشکیل دهنده آن را آشکار کنند. محققان اعلام کردند که این ماده شکل دیگری از اتم‌های طلای خالص، ناب و نرم است که بصورت یک "نانو رشته" یعنی رشته‌ی از الکترون‌ها که بصورت ردیف کنار هم قرار گرفته و به شکل تسبیح نخ شده در آمده است.

آزمایش‌ها برای نتایج بیشتر و دقیق‌تر تکرار شدند. نتایج این آزمایش‌ها نیز بسیار حیرت آور بود. آنها برای وزن کردن این ماده عجیب، یک پیمانه‌ی خالی را ابتدا وزن کردند و سپس مقدار از این ماده سفید رنگ را درون پیمانه ریخته و دوباره وزن کردند.

باور کردنی نبود!!؟ "وزن پیمانه" + "وزن مقدار ماده سفید رنگ" افزوده،  از "وزن پیمانه‌ی خالی، کمتر" شد؟! برای اطمینان آزمایش را  چندین بار تکرار کردند و در عین ناباوری و تعجب، نتیجه همان وزن اولیه بود.

محققان در این باره می‌گویند؛ باور کردنی نیست، گویی نیم کمتر وزن این ماده در جهان ما و نیم بیشتر آن در جهانی موازی با جهان ما قرار دارد.

آزمایش حرارتی این محققان، حیرت آنها را بیشتر کرد. زمانی که آنها، پیمانه‌ی پر از ماده سفید رنگ را حرارت دادند، مشاهده کردند که در حرارت بسیار بالا، وزن پیمانه به سمت صفر گرم کشیده شد.

ان بدان معنا است که "حرارت دادن بسیار این ماده، می‌تواند تاثیر نیروی جاذبه را از بین برد. " همچنین حرارت دادن این ماده باعث می‌شود، این ماده عجیب، توانایی تحمل هزار برابر بیش از وزن خود را پیدا کند.

گرفتن این ماده در دست تجربه عجیبی است! چون آنقدر سبک و بی وزن است که گویی یک تکه دود جامد در دست دارید. کمی حس اسفنجی دارد. با مالش آن، صدای جیر جیر خواهید شنید و اگر آن را محکم فشار دهید به تکه‌های بسیار کوچک خرد خواهد شد!

به خاطر ماهیت نیمه شفاف و کیفیتی که نور در آن متصاعد می‌شود، آن را به  نام‌های "دود منجمد"، "دود جامد" و یا "دود آبی" هم می‌نامند.

ناسا با بهره‌گیری از این ترکیبی از آن یعنی "طلای بسیار خالص" توانست ماده‌ی جدیدی با نام اروژل " AeroGel" اختراع کند. ماد‌ه‌ی که به خودی خود از هوا سبک‌تر و فرم خالص آن در هوا شناور است. با این ماده ناسا در تحقیقات گسترده فضایی خود پیشرفت شایانی کرده است.

لمس: حالتی اسفنجی، صدای جیر جیر که با فشار زیاد خرد خواهد شد

به عنوان مثال؛ ناسا در پروژه غبار ستارگان" Stardust " از این ماده استفاده کرده است. این پروژه مربوط به ماموریت جمع آوری مواد سرگردان موجود در فضا مانند؛ هاله پیرامون دنباله دار و به دام انداختن ذرات ستاره‌های ابرگونه توسط فضا پیمای" Stardust " بود که این ماده عجیب نقش به سزایی در آن داشت.

این ذرات با سرعت 6 کیلومتر در ثانیه در حال حرکت هستند. برای تحقیقات، باید بدون آسیب رساندن یا نابود کردن آنها را جمع آوری کرد. به همین منظور جلوی سفینه " Stardust "  لایه‌ای از این ماده عجیب و  پر منفذ قرارداده شده بود تا ذرات غبار بدون تغییر شکل در آن گیر افتاده و جمع شوند.

نشان دادن قدرت: 2.5 کیلوگرم آجر بر روی تنها 2 گرم از دود جامد یا دود آبی

نکته جالب در این راستا،خبری است که چندی پیش در رسانه‌ها منتشر شد. خبری که به کشف یک معبد باستانی متعلق به راهبان مصر در صحرای سینا اشاره می‌کند. معبدی که درون آن انباشته از این ماده یا پودر سفید رنگ بود!

آزمایش و تحقیقات بر روی پودر‌های سفید کشف شده، نشان داد که آنها شباهت زیادی به ماده  یا پودر کشف شده در امریکا دارند. گفته می‌شود؛ مصریان باستان این ماده را "mfkzt " نامیده و راز تهیه آن در دست راهبان مقدس معبد بود.

"mfkzt "  نیز با حرارت بی وزنی ایجاد می‌کند. شاید راز ساختن و حمل سنگ‌های سنگین و عظیم اهرام مصر در زمان باستان به همین ماده مربوط باشد.

 نکته مورد توجه؛ از آنجایی که نام تمام اشکال هندسی مستقیما به شکل هندسی آنها اشاره دارد، مانند؛ دایره که از دوار بودن می گوید، مثلث از سه ضلعی بودن و.... تنها نامی که برای شکل هندسی "هرم"در نظر گرفته شده یک استثنای عجیب است.

هرم در لاتین Pyramid ترجمه شده که از ترکیب دو کلمه ی Pyro به معنی "آتش" و Amid به معنی "گرفته شده"، تشکیل شده است.

 

آزمایش عایق بودن: ببنید این گل بر روی چه شعله‌ای لطافت و تازگی خود را حفظ کرده است

 بنابراین Pyramid یعنی از آتش گرفته شده و اشاره ای به شکل هندسی آن ندارد. نکته‌ای که سندیت وجود استفاده از این ماده در آن زمان را نشان می‌دهد.

هنوز بسیاری از توانایی‌های این ماده در پرده‌ی ابهام باقی مانده است. با این وجود، توانایی و خصوصیاتی که آن تاکنون کشف شده است، تاثیر شگرفی درزندگی انسانها گذاشته و خواهد گذاشت.

از خصوصیات کلی این ماده می توان به موارد زیر اشاره کرد:

ضد جاذبه در حرارت های بالا

عایق در حرارت بالا

اتصال کوانتومی به دیگر جهان‌های موازی

هیچ تشابهی با عناصر جدول مندلیف ندارد

به هنگام برهم خوردن ساختار رشته ای، با نوری بسیار درخشان منفجر می‌شودبه دلیل ساختار اتمی تک رشته ای، امکان تبدیل به مواد دیگر را داردمصرف خوراکی آن، باعث افزایش کارآیی مغز در دو نیمه کره چپ و راست و نیز افزایش عمر DNA و به دنبال آن افزایش طول عمر انسان است.

این عنصرعجیب  تنها یک ماده شسته و رفته، بی وزن و بی رنگ نیست. بلکه این ماده دارای کاربرد‌های بی‌شماری است. برای مثال؛ این ماده می‌تواند تا 4000  برابر وزن خود را تحمل کند. و یا می‌تواند در برابر انفجار مستقیم دو پوند دینامیت، مقاومت کند.

بهترین عایق است. محققان اعلام کرده‌اند که می‌توان از این خاصیت در کت‌ها، چادرها و کیسه‌ خواب‌های سبک  و گرم کوه‌نوردی در ارتفاعات بالا چون اورست ( چون کوهنوردان از پوشیدن لباس زیاد یرای مقابله با سرمای کوهستان، شکایت دارند) تولید کرد. همچنین برای لباس‌های ایمنی آتش‌نشان‌ها، غواصان و آزمایشگاه‌ها استفاده کرد.

از این خاصیت ماده در تکنولوژی فضا پیما‌ها برای حفاظت از گرمای زیاد به کار گرفته می‌شود. و نیز می توان در صنایع صنعتی و غذایی، ساختمان‌ها به منظور جلوگیری از اتلاف انرژی حرارتی در عایق پنجره، سقف و وسایل آشپزخانه‌، رنگ ضخیم برای تابلوی راهنما، لوازم آرایشی و بهداشتی، تقویت سازه‌ها و...  استفاده کرد.

با توجه به تحقیقات جدید و نشست ملی انجمن شیمی آمریکا در فیلادلفیا یکی از دلایل پیشرفت اخیر تکنولوژی و فضاپیما همین ماده است.

اروژل در حال حاضر، یک ماده شناخته شده با عنوان "دود جامد"  است. بسیار شکننده و با قابلیت انعطاف‌پذیری بسیار بالا و...سوال‌های بسیاری در پیرامون آن وجود دارد که پاسخ بعضی از آنها بدست آمده است.

چگونه این ماده تولید می‌شود؟

این ماده از مخلوط چهار ماده شیمیایی، که نسبت به هم واکنش نشان می‌دهند، ساخته می‌شود. محصول فرایند این ترکیب به صورت یک ژل مرطوب، شبیه به دسر ژلاتین است. سپس این ژل در اتوکلاو که در واقع یک اجاق گاز فشار است با اعمال فشار و حرارت خشک می‌شود. به عبارتی سبک‌ترین ماده جامدی که بشر تا کنون توانسته بسازد. ماده‌ای قوی و بی نهایت سبک که 98% آن از هوا تشکیل شده است.

این ماده نسبتا گران قیمت است. دلیل اول آن ساخت مقادیر بسیار محدود از آن است. با افزایش تولید منطقا قیمت آن نیز کاهش خواهد یافت. دلیل دوم اینکه همیشه فرایند اولیه مواد خام  به سختی، زمان بر و پرهزینه است. به عمین دلیل میزان بسیار کمی از این ماده یعنی هر سانتیمتر مکعب، حدود100 دلار هزینه دارد.

گفته می‌شود؛ در روزگاران باستان این ماده رازآلود به عنوان یک ماده خوراکی و به شکل نان‌های مخروطی و یا بصورت معلق بر سطح آب به پادشاهان مصر اختصاص داشت.

این ماده به عنوان غذایی برای "کالبد اختری" شناخته می‌شد که استعداد رهبری، آگاهی ذاتی، ادراک و فراست را نزد شاهان و رهبران یک کشور ارتقا می‌داد.

کسی چه می‌داند، شاید این ماده مرموز و عجیب، همان اکسیر جوانی و راز عمر جاودان است که انسانها قرن‌ها به دنبال آن می‌گردند.

منبع : همشهری آنلاین

این مبلمان از قارچ ساخته شده

دو شرکت با همکاری یکدیگر از قارچ به عنوان ماده اولیه تولید مبلمان استفاده کرده اند. صراط: دو شرکت با همکاری یکدیگر از قارچ به عنوان ماده اولیه تولید مبلمان استفاده کرده اند.

 به گزارش مهر به نقل از» پاپیولر ساینس» سال  گذشته نیز طراحان نخستین چرم ساخته شده از قارچ را ارائه کردند.  دو شرکت حافظ محیط زیست «اکو اکتیو» و «بیو مزون» این مبلمان را در نمایشگاه Biofabricate ۲۰۱۶ رونمایی کردند.

 محققان این دو شرکت از بافت های ریز و میکروسکوپی موجود در قارچ که به نام «مایسلیوم» نیز شناخته می شوند به عنوان مبنای ساخت صندلی و پایه های  میز استفاده کردند. چون مایسلیوم  به طور طبیعی به مواد دیگر می چسبد، به قارچ کمک می کند به صورت خوشه ای در سطوح مختلف رشد کند. این ماده را می توان با خاک اره یا الیاف مخلوط کرد و همزمان با رشد مایسلیوم این مواد نیز به هم می چسبند.

 ایبن بایر مدیر عامل اکو اکتیو در این باره می گوید:  یک دهه قبل زمانی که  دانشجوی موسسه رنسلائر پلی تکنیک بودم و به عنوان یک پروژه کلاسی قارچ را در اتاقم پرورش دادم، این خاصیت مایسلیوم را کشف کردم.

او متوجه شد می توان از مایسلیوم ماده فوم مانند ساخت. ماده ساخته شده شباهت زیادی به پلاستیک هایی داشت که به عنوان پوشش روی دستگاه های الکتریکی قرار داده می شد و پس از آن نیز با شرکت های بزرگی مانند دل همکاری کرد.

پس از آن نیز متوجه شد اگر مایسلیوم را با مواد قدرتمندتر مانند تراشه چوب مخلوط کند، ماده حاصل قدرت بیشتری خواهد داشت. بنابراین آن را در ساخت مبلمان به کار گرفت. اکنون نمونه های اولیه مبلمان قارچی ساخته شده است.

منبع: http://jadidtarinha.net

تولید آجر از ضایعات کاغذ

محققان اسپانیایی از کاغذ باطله، آجر ساختند. اگرچه برای استفاده از آجرهای کاغذی باید فرایندهای اصلاحی متعددی صورت بگیرد اما در نهایت این آجرهای سبز هستند که جایگزین مقرون به صرفه‌ای برای آجرهای سنتی خواهند بود. پژوهشگران دانشگاه Jaen، ضایعات سلولزی ناشی از آسیاب کاغذ را با لجن به جا مانده از فرایند تصفیه فاضلاب نیروگاه جمع‌آوری کردند.سپس این مواد را با رسی که در ساخت‌وساز استفاده می‌شود مخلوط، فشرده‌سازی و قالب زدند. آنها این آجرهای خام را در کوره پختند.

به گفته محققان این آجر کاغذی به خاطر محتوای کاغذی‌شان به اندازه آجرهای معمولی نیاز به پختن ندارند و اگر به تولید تجاری برسند می‌توانند به صرفه‌جویی چشمگیری در انرژی و هزینه‌های تولید بیانجامد.افزودن کاغذ همچنین موجب می‌شود آجرها رسانایی گرمایی کمتری داشته باشند یعنی اگر در ساختمان‌ها به کار گرفته شوند ویژگی‌های عایقی خوبی از خود نشان می‌دهند.

مزیت دیگر ابداع این شیوه، کاهش زباله در محل دفن زباله خواهد بود.آجرهای کنونی با اندازه 3x1x6 بسیار کوچک هستند؛ اگرچه آجرهای بزرگ تری نیز ساخته شده است و ویژگی و کیفیت مشابهی از خود نشان داده اند، متاسفانه مقاومت مکانیکی این آجرها تا کنون خیلی زیاد نیست.در حالی که این مقاومت بیش از حداقل قانونی است اما به اندازه آجرهای سنتی نمی‌رسد.

این محققان امیدوارند با افزودن ضایعات جو، زیتون، ضایعات صنعت بیودیزل یا لجن فاضلاب بر محدودیت‌های خود غلبه کنند.محققان دانشگاه سویل و گلاسکو پیش از این، ساخت آجرهایی را آزمودند که از پشم اضافی گوسفند تولید می‌شوند.نتایج تحقیقات این دانشگاه در نشریه Fuel Processing Technology منتشر شده است.پیش از این از ضایعات کاغذ برای تولید اشیائی مانند فوم و باتری استفاده می‌شد.

منبع: http://www.mehrnews.com/

آسفالت خیابان‌های کانادا با پلاستیک‌های بازیافتی

مقامات شهر ونکوور در کانادا که قصد دارند این شهر را تا سال 2020 به سبزترین شهر جهان تبدیل کنند، در اقدام جالبی از پلاستیک‌های بازیافتی برای آسفالت خیابان‌های این شهر استفاده کردند.

بر اساس اعلام مقامات این شهر، چنین اقدامی گازهای گلخانه‌ای را کاهش داده و کیفیت هوای شهر را بهبود می‌بخشد.

جمعی از مقامات ونکوور فرایند جدید و ابتکاری ابداع کرده‌اند که 100 درصد زباله‌های پلاستیکی بازیافتی را به یک موم تبدیل می‌کند که می‌توان آن را با آسفالت گرم مخلوط کرد.

آسفالت مخلوط گرم، چیز کاملا جدیدی نیست، اما آنچه که در ابتکار کانادایی‌ها منحصر به فرد نشان می‌دهد، استفاده از یک مومی است که از پلاستیک‌های بازیافتی به دست می‌آید.

این مبتکران می‌گویند: از سال 2008 تاکنون آسفالت مخلوط گرم را با انواع مختلف مواد افزودنی طراحی شده برای کاهش چسبندگی امتحان کردیم تا بتوان آن را در دمای پایین‌تر به راحتی اجرا کرد.

به گفته آنها، اکنون با این موم جدید سه بخش از خیابان‌های ونکوور آسفالت شده است.

دمایی که باید اجرای آسفالت در آن صورت گیرد، 160 درجه سانتی‌گراد است اما با این شیوه به 121 درجه کاهش می‌یابد. این فرایند که تنها کاهش چشمگیر در تولید گرما را در پی دارد موجب کاهش محسوس دود در روند آسفالت کردن خیابان‌ها و همچنین در کارخانه‌های تولید آسفالت می‌شود.

از دیگر مزیت‌های این شیوه در محیط آزمایشگاه و آزمایش‌های خیابانی می‌توان به 20 درصد صرفه‌جویی در مصرف گاز برای گرم کردن مخلوط آسفالت اشاره کرد.

همچنین این شیوه مانع از کهنه شدن روغن آسفالت می‌شود.

منبع: http://hamshahrionline.ir