پسماندها و بازیافت

اخبار مربوط به زباله و بازیافت

پسماندها و بازیافت

اخبار مربوط به زباله و بازیافت

ساخت ماده فلورسنت از ضایعات میوه و سبزیجات

ک مهندس فیلیپینی اخیرا توانسته با استفاده از ضایعات میوه و سبزیجات یک ماده فلورسنت جدید بسازد.

یک مهندس فیلیپینی اخیرا توانسته با استفاده از ضایعات میوه و سبزیجات یک ماده فلورسنت جدید بسازد. این ماده نور را جمع‌آوری کرده و سپس آن را به برق تبدیل می‌کند. محقق این مطالعه بابت آن برنده "جایزه جیمز دایسون 2020 "(James Dyson award) شده است.
به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) و به نقل از دیلی میل، این نوآوری "Aureus" نام دارد و در آن این مهندس فیلیپینی از ضایعات زراعی بالا چرخ شده(up-cycled) که می‌توانند به کناره‌های ساختمان متصل شوند و از آنها برای استخراج اشعه فرابنفش(UV) نامرئی استفاده کرد، استفاده کرده است. "Aureus" توسط"کاروی ارن میگ"(Carvey Ehren Maigue) مهندس ۲۷ ساله از دانشگاه ماپوئا در مانیل، فیلیپین اختراع شد.
میگ که ۳۰ هزار پوند برای توسعه این فناوری برنده شده است، این مواد را با استخراج ترکیبات آلی فلورسنت از میوه‌ها و سبزیجاتی مانند هویج، تولید کرده است. این ترکیبات نور فرابنفش پرانرژی را به نور مرئی تبدیل می‌کنند و سپس پنل‌های خورشیدی متصل به ماده، این نور مرئی را به برق تبدیل می‌کنند. این مهندس جوان از این واقعیت که نور فرابنفش در روزهای تاریک که نور خورشید زیادی وجود ندارد نیز به طور بالقوه قابل برداشت است، الهام گرفته است.
Aureus می‌تواند کنار بلوک‌های برج‌ها قرار بگیرد و آنها را به مزارع انرژی خورشیدی عمودی تبدیل کند. جایزه جیمز دایسون یک جایزه بین‌المللی سالانه در زمینه طراحی است که به دانشجویان دانشگاه یا فارغ التحصیلان برای نوآوری‌های آنها اهدا می‌شود. این جایزه توسط موسسه جیمز دایسون مخترع و میلیاردر انگلیسی(که ثروتمندترین مرد انگلیس است) اهدا می‌شود.
میگ گفت: من می‌خواهم شکل بهتری از انرژی‌های تجدیدپذیر ایجاد کنم که در آن از منابع طبیعی جهان استفاده می‌شود. برنده شدن جایزه جیمز دیسون در انتهای سال جاری میلادی جالب است و آغازگر راه من برای مطالعه بیشتر درباره این فناوری است.
براساس مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۸ انجام شده است مواد نیمه شفاف، انعطاف پذیر و بادوام هستند و همچنین با مسئله پسماندهای میوه و سبزیجات مقابله می‌کنند.
انرژی خورشیدی نوعی نسبت به منابع انرژی سوخت‌های فسیلی که ناپایدار هستند و بزرگترین منبع انتشار گازهای گلخانه‌ای مانند دی اکسید کربن به شمار می‌روند بسیار کاربردی است. طبق گزارش آژانس بین المللی انرژی، سوخت‌های فسیلی بیش از ۸۱ درصد از محصولات جهانی انرژی را تشکیل می‌دهند. اگر بشر با سرعت فعلی به سوزاندن سوخت‌های فسیلی ادامه دهد، تا سال ۲۰۶۰ منابع جهانی گاز و نفت از بین می‌روند و این به آن معنا است که که انرژی‌های تجدید پذیر باید اولویت دانمشندان باشند.
در حالی که مسیر توسعه فناوری‌های انرژی تجدید پذیر در حال رشد و پیشرفت است اما بسیاری از منابع انرژی تجدید پذیر فقط در زمانیکه شرایط محیطی مناسب باشد، می‌توانند برق تولید کنند. یک مسئله در مورد انرژی خورشیدی این است که به نور مرئی متکی است و این به آن معنا است که کارایی آن در روزهای ابری یا بارانی کاهش می‌یابد.
میگ به لطف عینک فتوکرومیکش که دارای لنزهای نوری است که در اثر قرار گرفتن در معرض اشعه فرابنفش تاریک می‌شوند موفق به ساخت این پنل‌های خورشیدی شد.
وی گفت: یک روز هوا ابری و بارانی بود و عینک من که به طور معمول به نور خورشید واکنش نشان می‌دهد، تاریک شد. من فهمیدم که حتی وقتی هوا ابری و بارانی است، نور فرابنفش هنوز به ما می‌رسد. پنل‌های خورشیدی معمولی نمی‌توانند نور فرابنفش را جذب کنند و این همان چیزی است که اختراع من برای آن راه حل ارائه می‌دهد. از آنجا که اختراع من از اشعه فرابنفش استفاده می‌کند، هوا می‌تواند آفتابی یا ابری باشد و مواد همچنان برق تولید کنند. مزارع خورشیدی فقط به صورت افقی ساخته می‌شوند و هرگز به صورت عمودی ساخته نمی‌شوند و اغلب در زمین‌های کشاورزی قابل کشت قرار می‌گیرند. Aureus می‌تواند کنار بلوک‌های برج‌ها قرار بگیرد و آنها را به مزارع انرژی خورشیدی عمودی تبدیل کند.
سر جیمز دایسون، بنیانگذار و مهندس شرکت دایسون گفت: من به عنوان یک کشاورز ، پتانسیل زیادی در فناوری "کاروی" برای تولید انرژی تجدید پذیر تمیز می‌بینم. جوانان می‌خواهند جهان را تغییر دهند و مهندسان، دانشمندان و طراحانی که جایزه جیمز دایسون را برنده می‌شوند نشان می‌دهند که این کار شدنی است.
"جودیت ژیرو بنت"(Judit Giro Benet) مخترع اسپانیایی ۲۳ ساله برنده دیگر این جایزه برای توسعه دستگاه غربالگری سرطان پستان در منزل که در عرض چند دقیقه نتایج قابل اعتمادی را ارائه میدهد، است.
نمونه ادرار افراد در این دستگاه موسوم به "Blue Box" قرار می‌گیرد و دستگاه با استفاده از هوش مصنوعی علائم اولیه سرطان پستان را فقط در ۴۰ دقیقه با دقت ۹۵ درصد تشخیص می‌دهد. "جودیت ژیرو بنت"(Judit Giro Benet) مخترع اسپانیایی ۲۳ ساله این دستگاه را هنگامی که مادرش به سرطان پستان مبتلا شد، طراحی کرد.
منبع:دیلی میل

با این ۶ راهکار می توانید زباله های سفرتان را به صفر برسانید

برای اینکه زباله‌های سفرتان را به صفر برسانید، ساده‌ترین راه این است که استفاده از وسایل یک‌بار مصرف به‌خصوص پلاستیک‌ها را کنار بگذارید و از وسایلی با دوام و ماندگاری بالا استفاده کنید.

حتمالا جنبش «زباله صفر» به گوش‌تان خورده است. در این جنبش، افراد با تغییر سبک زندگی خود، تولید زباله را به صفر می‌رسانند،‌ به عبارتی استفاده از وسایل یک‌بار مصرف به‌خصوص پلاستیک‌ها را کنار می‌گذارند. این موضوع در طول مسافرت نیز رخ می‌دهد و از غذاهای هواپیما که در ظروف یک‌بار مصرف سرو می‌شود تا بسته‌بندی خمیر دندان و شامپو و... به زباله تبدیل می‌شوند. زندگی عاری از زباله مخصوصا در طول سفر می‌تواند دشوار و چالش‌برانگیز باشد. ساده‌ترین راه این است که حواستان به آنچه که استفاده می‌کنید باشد. این روش خیلی زود به یک عادت تبدیل می‌شود و می‌توانید با کاهش زباله‌های سفرتان، کمک زیادی به محیط زیست کنید.

۱-همیشه بطری چند بار مصرف داشته باشید

مسافرت بدون زباله

در ایالات متحده فقط در طول یک سال، ۲۹ میلیون بطری‌ چندبار مصرف خریداری می‌شود. برای تهیه این تعداد بطری، از ۱۷ میلیون بشکه نفت خام استفاده می‌کنند و از آنجا که فقط ۲۳ درصد از این بطری‌ها بازیافت می‌شوند، مابقی بطری‌ها به محل دفن زباله‌ها می‌روند که تجزیه شدن آن‌ها صدها سال طول می‌کشد یا وارد اقیانوس‌ها می‌شوند و حیوانات دریایی را به کشتن می‌دهند یا به واسطه‌ی سوزانده شدن، مواد شیمیایی سمی وارد محیط زیست می‌کنند.

حالا وقت آن رسیده است که یک بطری‌ آب چندبار مصرف محکم بخرید تا بتوانید به‌طور دائم از آن استفاده کنید. به این ترتیب کافی است بطری را زیر شیر آب بگیرید و آن را پر کنید. اگر هم به جایی سفر کرده‌اید که آب شیر آشامیدنی نیست می‌توانید از نی تصفیه آب لایف استراو (Lifestraw) برای بطری خود استفاده کرده یا یک ظرف آب لایف استراو خریداری کنید. این فیلتر یک نی دارد که باکتری‌ها را از آب جدا کرده و آن را قابل آشامیدن می‌کند. با توجه به مقصدتان و اینکه شاید این فیلتر نتواند همه ویروس‌ها را از آب جدا کند، قرص‌های ضدعفونی‌کننده آب بخرید و آن را در بطری خود قرار دهید.

مسافرت بدون زباله

یکی دیگر از مواردی که باید در طول مسافرت همراهتان باشد، ظرف نگهداری غذا و نوشیدنی گرم است. من عاشق غذاهای خیابانی هستم،‌ اما از اینکه همین غذا را در یک ظرف پلاستیکی یا بسته‌بندی‌های یک بار مصرف بخورم،‌ بیزارم؛ به همین دلیل همیشه ظرف غذایم را به همراه دارم. به همین دلیل یک ظرف عایق یو کنسرو (U.Konserve) خریداری کرده‌ام که مناسب نگهداری غذا و نوشیدنی داغ است و هر وقت گرسنه نباشم، در ظرف را می‌بندم و آن را در کوله‌پشتی‌ام می‌گذارم بدون اینکه هیچ نشتی از آن بیرون بیاید.

این گزینه‌های پایدار نه تنها برای زمانی که به مقصدتان رسیده‌اید مفید هستند، بلکه می‌توانید در مسیر برگشت به کشورتان، غذا و آب را به داخل هواپیما ببرید. شخصا اصلا غذاهای هواپیما را دوست ندارم و به همین دلیل خودم غذا درست می‌کنم یا گاهی اوقات از فرودگاه غذا می‌خرم و در ظرف یو کنسرو نگهداری می‌کنم.

۲-لباس مناسب انتخاب کنید

مسافرت بدون زباله

خرید لباس ساری در سفر به هند، ‌شلوار فیل در سفر به تایلند و... می‌تواند جالب باشد، اما قبل از خرید خوب به انتخاب لباس مناسب فکر کنید. این لبا‌س‌ها ارزان و زیبا هستند، اما وزن زیادی دارند و وقتی به کشورتان برگردید در کمد لباس‌تان خاک می‌خورد زیرا اصلا از آن‌ها را استفاده نخواهید کرد. مد سریع و ارزان باعث ایجاد بحران زیست محیطی شده است. شهروندان آمریکا هر سال ۲۰ میلیون لباس جدید می‌خرند و ۱۰ میلیون تن لباس را به زباله‌دان می‌فرستند که هیچ‌کدام از آنها، حتی لباس‌های تهیه شده از الیاف طیعی هم تجزیه نمی‌شوند. علاوه‌براین، اتلاف منابع به کار رفته در تولید پارچه به شدت فاجعه‌بار است.

۳-کیف لوازم بهداشتی خود را مختصر کنید

مسافرت بدون زبالها ساده‌تر کردن کیف لوازم بهداشتی نه تنها می‌توانید به سبک سفر با زباله صفر نزدیک شوید، بلکه این روش باعث صرفه‌جویی در وقت و پول‌تان می‌شود. به جای بطری‌های شامپو و ژل حمام، از قالب‌های شامپو و صابون استفاده کنید. این قالب‌ها دوام خیلی بیشتری دارند و می‌توان آن‌ها را از هر فروشگاه مواد غذایی سالم تهیه کرد. اگر قالب صابون کاستیل دکتر برونر را خریداری کنید، می‌توانید از آن برای بدن و مو استفاده کنید و در طول سفر آن را بین دستکش حمام قرار دهید تا پس از استفاده به سرعت خشک شود و سایر وسایل کیف‌تان را کثیف نکند.

خمیر دندان خود را بسازید. در واقع با کمک سه ماده اولیه (روغن نارگیل، جوش شیرین، اسانس‌ روغنی) و قرار دادن آن در یک شیشه یا یک ظرف کوچک درپوش‌دار می‌توانید این خمیر دندان را برای چندین ماه استفاده کنید و دندان‌های تمیزی داشته باشید.

مسافرت بدون زباله

به جای عطر و ادکلن، از دئودورانت سنگ معدنی استفاده کنید که یک تکه‌ی آن ۵ سال دوام دارد و می‌توان آن را در هر فروشگاه مواد غذایی سالم پیدا کرد.ز گوش پاک کن استفاده نکنید زیرا هم برای خودتان و هم برای محیط زیست مضر است. گوش‌تان را با صابون بشویید و بعد از حمام با حوله خشک کنید.

از تیغ خودتراش استفاده کنید چراکه تیزتر از مدل‌های یک‌بار مصرف هستند و تیغ آن‌ها دوام خیلی بیشتری دارد و باعث صرفه‌جویی اقتصادی نیز می‌شود. این تیغ‌ها به خاطر فلزی بودن، قابل بازیافت هستند و در نتیجه هیچکدام به محل دفن زباله نمی‌روند. در ضمن می‌توان به جای فوم اصلاح از کف صابون معمولی استفاده کرد.

عادت نرم‌کنندگی پوست خود را تغییر دهید. به جای خرید چندین مدل مرطوب‌کننده مختلف در ظروف مختلف (کرم صورت، کرم شب، کرم بعد از اصلاح، لوسیون بدن و...)، به فروشگاه مواد غذایی سالم بروید و مقداری روغن نارگیل خریداری کنید. این روغن بهترین مرطوب‌کننده پوست است و مقدار کمی از آن برای مدت زمان طولانی روی پوست می‌ماند. پس با پر کردن یک شیشه یا ظرف پلاستیکی کوچک می‌توانید برای چندین هفته از آن استفاده کنید.

کیسه‌های زیپ‌دار را کنار بگذارید. این کیسه‌ها خیلی کاربردی هستند و وقتی مایعات و ژل‌هایی را در کوله‌پشتی‌تان دارید مانع از نشتی این مایعات به سایر وسایل‌تان می‌شود، اما این کیسه‌ها دوام زیادی ندارند و قابل بازیافت هم نیستند. پس با صرف کمی هزینه‌ی بیشتر یک کیسه ضد آب وسایل بهداشتی تهیه کنید که تا چندین سال دوام می‌آورد.

۴-به جای سوپرمارکت، ‌به بازار بروید

مسافرت بدون زباله

مسافران در سفر به یک کشور خارجی بهتر است به جای سوپرمارکت‌ها، به سراغ بازارها بروند. با این کار می‌توانند درباره‌ی محصولات محلی، و رژیم غذایی مردم مطلع شوند و در ضمن این بازارها بهترین مکان برای تمرین مهارت‌های زبانی با فروشندگان، ملاقات با مردم محلی و امتحان کردن غذاهای جدید است. در این بازارها می‌توانید مواد غذایی تازه و سالم و غرفه‌های غذاهای خیابانی را نیز ببینید.

۵-از برداشتن وسایل غیر ضروری بپرهیزید

مسافرت بدون زباله

نه گفتن، بهترین راه برای شروع یک سبک سفر با زباله صفر است که باید از درون هواپیما آغاز ‌شود. با اینکه شما نمی‌توانید به‌عنوان مثال از برچسب چمدان در فرودگاه بپرهیزید، اما به راحتی می‌توان از خیلی از وسایل چمدان‌تان صرفنظر کنید.

پتو جزو اقلامی است که در مسافرت‌ها اصلا از آن‌ها استفاده نمی‌کنم و به همین دلیل یک روسری پشمی بزرگ و نازک را جایگزین آن کرده‌ام.

هدفون‌های هواپیما در بسته‌های کوچک پلاستیکی هستند و بعد از استفاده، بخش فومی که وارد گوش شده، دور انداخته می‌شود؛ به همین دلیل من در هواپیما با هدفون خودم کار می‌کنم.

همانطور که قبلا هم گفتم از غذا یا نوشیدنی هواپیما استفاده نمی‌کنم زیرا همه مواد غذایی در فویل یا پلاستیک بسته‌بندی شده‌اند و نوشیدنی‌ها در فنجان‌های پلاستیکی یا یونولیت یک‌بار مصرف ارائه می‌شوند؛ در نتیجه از ظرف همیشگی خودم استفاده می‌کنم.

جالب است بدانید که من اصلا به بسته‌های مراقبتی دست نمی‌زنم چون هیچ نیازی به یک جفت جوراب نو یا مسواک جدید یا حتی ماسک چشم ندارم به‌خصوص ک همه آن‌ها در بسته‌بندی پلاستیکی هستند.

به دستمال کاغذی نه بگویید. من همیشه یک دستمال پارچه‌ای با خود دارم و در نتیجه هیچ نیازی به دستمال کاغذی یک‌بار مصرف ندارم.

مسافرت بدون زباله

هر سال ۴۰ میلیون کارد و چنگال پلاستیکی د‌ر ایالات متحده استفاده می‌شود و تقریبا هیچ‌کدام از آن‌ها وارد فرایند بازیافت نمی‌شوند. من یک کارد و چنگال چندبار مصرف از جنس بامبو دارم که از یک مغازه خریدم. به کسانی که می‌خواهند میزان زباله سفرشان را به صفر برسانند، توصیه می‌کنم که کارد و چنگال استیل نخرند زیرا نمی‌توانند آن را با خود به داخل هواپیما ببرند. چاپستیک نیز می‌تواند یک گزینه‌ی مناسب باشد.

آیا می‌دانستید که هر نی پلاستیکی که تاکنون ساخته شده است، همچنان روی کره زمین وجود دارد و از بین نرفته است؟ در ضمن هر روز ۵۰۰ میلیون نی در ایالات متحده مصرف می‌شود، پس به پیش‌خدمت بگویید که همراه با نوشیدنی برایتان نی نیارود!

۶-هیچ هدیه ای نخرید

مسافرت بدون زباله

من در گذشته از سفرهایم، هدایا و سوغاتی‌هایی به‌خصوص اقلام دست‌ساز و سنتی را برای خانواده‌ام می‌آوردم، اما به سرعت فهمیدم که خریدن هدیه، ایده خوبی نیست. همانطور که باید از شر خرید لباس‌های فانتزی خلاص شوید، خرید هدیه نیز هزینه‌بردار است و همینطور بخشی از فضای چمدان‌تان را اشغال می‌کند و در نهایت هم سر از خیریه درمی‌آورد.

در عوض می‌توانید کارت‌پستال‌هایی برای عزیزان خود تهیه کنید. همه عاشق این هستند که یک نامه دریافت کنند و ببینند که یک نفر آنقدر به فکر او بوده که برایش کارت‌پستال ارسال کرده است. در ضمن این کارت‌ها قابل بازیافت هستند و در نتیجه تاثیرشان بر محیط زیست کمتر از یک روسری فانتزی یا یک قطعه جواهر است.

من خودم خیلی دوست دارم که مواد غذایی کشورهای دیگر را با خود به کشورم ببرم. در روسیه که بودم یک قوطی چای سیاه خریدم که والدینم هنوز هم از قوطی آن استفاده می‌کنند یا در کانادا،‌ کره افرا در یک ظرف شیشه‌ای کوچک خریداری کردم که الان از ظرف آن برای نگهداری خمیر دندان خانگی‌ام استفاده می‌کنم.

منبع خبر:

https://www.kojaro.com/2018/12/23/167091/zero-waste-traveler/

پاکسازی ساحل کیش توسط دستگاه ابداعی در داخل کشور


 نتیجه تصویری برای ساحل روب توسط دستگاه ابداعی در داخل کشور                                                                                                     

منبع خبر:  

 گروه چند نفره‌ای از مخترعان دستگاه ساحل‌روب اختراع کردند و بهره‌برداری از آن بخشی از ساحل مازندران پاکسازی شد. 3 برادر به نام‌های امید، امین و ایمان نژادعلی به همراه دایی خود «امیرحسین قلبی» در سالی که قرار است تولید ملی مورد توجه قرار گیرد، این دستگاه را اختراع کردند. این مخترعان با دستگاه ساحل‌روب خودشان اواخر شهریور به بخشی از سواحل ساری آمدند تا ساحل را پاکسازی کنند؛ البته فقط همان چند پلاژی که قرارداد نظافت آن را بسته بودند

وقتی به ساحل رفتم، «امیرحسین قلبی» به همراه «امین نژادعلی» مشغول پاکسازی ساحل بودند. «امیرحسین قلبی» درباره این اختراع به همشهری گفت: ساحل‌روبی فقط یکی از کارهای این دستگاه است. اختراع ما سه کار دیگر هم انجام می‌دهد. نیوجرسی کنار خیابان، شانه‌های خاکی کنار آسفالت و حتی جوی‌های کنار شهر را هم جارو می‌کند. این دستگاه برگ‌هایی که الان در حال ریختن است را با یک حرکت جمع می‌کند، حتی در زمستان هم می‌تواند زیر باران برگ‌های خیس را جمع کند. نه برگی در دستگاه گیر می‌کند، نه روی زمین باقی می‌ماند.آغاز به کار رسمی ساحل‌روبوی اظهار کرد: در نخستین فعالیت رسمی و کاری دستگاه با سه پلاژ عدالت یک، وزارت کشور و بهزیستی قرارداد بستیم. مبلغ قرارداد ما بر اساس متر مربع است چنانچه همسایه‌های این پلاژها هم بخواهند می‌توانند قرارداد ببندند تا ما ساحل را تمیز کنیم. با توجه به این‌که دور زدن با تراکتور در محیط کوچک سخت است، اگر یک خط مستقیم را برای پاکسازی برویم و ساحل بیشتری در اختیار داشته باشیم، هم به سود ما است و هم به سود طرف قرارداد. به این شکل قیمت کمتری می‌گیریم و ساحل هم یک‌دست تمیز می‌شود.این جوان مازندرانی افزود: ساحل پلاژ وزارت کشور با این دستگاه تا 30 متر پاکسازی شد. تپه‌هایی را که دور از ساحل وجود داشت نیز همسطح دریا کردیم. زمانی حتی بچه‌ها برای بازی به آن قسمت‌ها نمی‌رفتند. اما الان خانواده‌ها می‌توانند در آنجا ساکن شوند. کاری را که ما در گسترش ساحل انجام دادیم لودر هم نمی‌تواند انجام دهد. لودر باید صاف کند، آن هم به شکل تلنبار، ولی ما تمیز و خط‌کشی و صاف می‌کنیم و حتی نیم متر داخل دریا هم می‌توانیم برویم.تولید داخلی با یک‌سوم هزینه خرید مشابه خارجیقلبی با بیان این‌که این دستگاه اختراع و تولید ملی است تصریح کرد: با یک‌سوم هزینه دستگاه مشابه خارجی، صفر تا صد این دستگاه را ساختیم. 3 کشور دیگر این دستگاه را دارند که به ما نمی‌فروشند و اگر هم بتوانیم بخریم، 3 برابر قیمت باید پول بپردازیم، در حالی که ما حدود 300 میلیون تومان هزینه کردیم و بدون دریافت تسهیلات، فقط با هزینه شخصی این دستگاه را ساختیم. این دستگاه نیاز مملکت بود. جوانان ما دنبال کارهای نو می‌گردند و فقط نیاز به حمایت دارند.عضو گروه مخترعان دستگاه ساحل‌روب خاطرنشان کرد: به جز این دستگاه، سه طرح دیگر هم طراحی کردیم که آماده به کار است و 7 دستگاه دیگر هم در دست تولید داریم. قرار است در مازندران با اجرای این طرح‌ها اشتغال‌زایی کنیم. اگر مسئولان حمایت کنند، حدود 35 شغل مستقیم و 40 شغل غیرمستقیم ایجاد می‌شود. نوار نقاله‌ای را که روی این دستگاه ساحل‌روب نصب است هیچ‌جا نمی‌توانند سوراخ کنند. ما با دستگاه لیزری آن را ساختیم و توانستیم این کار را انجام دهیم. برای تولید این دستگاه به شکل کامل خودکفا هستیم.وی با ابراز نگرانی برای وضعیت سواحل مازندران به خاطر بی‌توجهی مسافران گفت: گردشگران فکر کنند خانه خودشان است. آیا ما در خانه هر چیزی که مصرف کنیم زباله‌اش را در محیط خودمان می‌ریزیم یا سطل زباله داریم؟ در پاکسازی ساحل، هر زباله‌ای که فکر کنید جمع‌آوری کردیم. از پوشک بچه گرفته تا باقی مانده غذا، ظروف یک‌بار مصرف، سرنگ و هر آنچه شاید به ذهن کسی نیاید. در شأن مردم ما نیست که محیط خود را پاکیزه نگه ندارند.پاکسازی تا عمق 15 سانتی‌متری ساحل«امین نژادعلی» هم اپراتور دستگاه است و کار تنظیمات دستگاه برای ساحل را که در چه ارتفاع و سطحی تمیز کند انجام می‌دهد. وی درباره این دستگاه گفت: دستگاه در دور‌های نخست زباله‌های بزرگ‌تر را برمی‌دارد و هر سری که بیشتر کار کند عمق بیشتری را تمیز و زباله بیشتری را جمع می‌کند. اگر ساحل‌روب چند بار کار کند، به مرور زمان باعث می‌شود ساحل پاک و زیبا داشته باشیم. به اکوسیستم کمک می‌شود و مردم هم از حضور در ساحل لذت بیشتری می‌برند.اپراتور دستگاه ساحل‌روب اظهار کرد: این دستگاه برای نخستین بار در خاورمیانه ساخته شده است. برادرم از 10 سال پیش به این فکر بود که ساحل را تمیز کنیم. از مزایای دستگاه این است که تولید ملی و توان و تخصص خودمان است. دوست داریم با کمک توان و تخصص داخلی حفظ محیط زیست مورد توجه باشد.دستگاه کاربردی برای همه فضاهابرادر بزرگ‌تر، «امیدرضا نژادعلی»، یکی از مخترعان دستگاه ساحل‌روب، زمان تهیه گزارش در ساحل نبود و نتوانستیم با او گفت‌و‌گوی حضوری داشته باشیم؛ اما فضای مجازی امکان این گفت‌گو را داد. نژادعلی به همشهری گفت: از مزایاى خیلى خوب این ماشین می‌شود به دقت و قدرت بالا در جمع‌آورى همه زباله و پسماندهاى ساحل، از فیلتر سیگار و خرده‌شیشه مدفون در عمق ١٥ سانتی‌متری ماسه‌ها گرفته تا تکه‌هاى بزرگ تورهاى ماهیگیرى و حتى بلوک سیمانى اشاره کرد.وی اظهار کرد: همچنین غربال کردن ماسه به هنگام سرند موجب هوادهى لایه‌هاى زیرین ساحل می‌شود که بدین ترتیب همه میکروارگانیسم‌هاى غیرهوازى از بین می‌رود. به نظرم این دو ویژگی ماشین می‌تواند گام بلندى در پاکیزگى ساحل و سلامت مردم باشد. هـمچنین در جلو دستگاه تسطیح ساحل و در انتهاى ماشین کار خط‌کشى ساحل برای زیباسازى نوار ساحلى انجام مى‌شود. مهم‌ترین کار این ماشین که کمتر به آن پرداخته شده تخلیه سطل زباله ماشین توسط اهرم هیدرولیک در ماشین ثانویه حمل زباله است که می‌تواند کامیون یا وانت باشد. این حرکت تکمیلى دور شدن زباله از سواحل را تضمین مى‌کند.این مخترع جوان مازندران یادآور شد: این‌ها ویژگی‌های کار ماشین ساحل‌روب است. با در نظر گرفتن کاربردهاى دیگر این ماشین از قبیل جاروى زمین‌هاى چمن و فضاى سبز و جنگل‌ها و شانه‌خاکى جاده‌ها با اضافه شدن دو چرخ دیگر در جلو ماشین، جاروکشى زمین آسفالت و کنار نیوجرسى و گاردریل‌ها با اضافه شدن دو فرچه در جلو ماشین می‌توان آن را به عنوان یک ماشین کاربردی برای همه محیط‌ها معرفی کرد.نژادعلی افزود: این ماشین‌ در چند سایز مختلف برای کاربردهاى گوناگون ساخته شده است. ماشین کوچک مدل٣٠٠ برای کار در زمین‌هاى کشاورزى با کاربرد جدا کردن سنگ و کلوخ و ریشه گیاهان و پلاستیک طراحی شد. مدل متوسط٥٠٠ این ماشین هم در زمین‌هاى گلف، پیست اسبدوانى یا حتی پروژه‌های راه‌سازى برای جمع‌آورى سنگ‌ها از جاده کاربرد دارد.ضرورت حمایت از تولیداتشاید توجیه برخی مسئولان برای حمایت نشدن از بسیاری از طرح‌های ابداعی جوانان کاربردی نبودن آن طرح‌ها باشد. اما دست‌کم در مورد دستگاه‌ ساحل‌روب این موضوع صدق نمی‌کند. چند جوان مازندرانی دستگاهی ساخته‌اند که به‌شدت مورد نیاز برای همه مناطق ساحلی کشور و به ویژه ساحل شمال ایران در سه استان گیلان، گلستان و مازندران است. خلاقیت جوانان ایرانی نیازمند حمایت مسئولان است تا بتواند به بار بنشیند، حمایت از تولید ملی شعاری است که سر داده شده و اکنون زمان عمل است.

منبع خبر:   http://www.pictame.com/tag/%D8%AE%D8%A7%D8%B1%D9%BE%D8%B4%D8%AA_%D9%85%D8%A7%D8%B4%DB%8C%D9%86

  

یک یلدای ساده و خودمانی داشته باشیم

پرونده:YaldaZibadGonabadChela.jpg

ایرانیان نزدیک به چند هزار سال است که شب یلدا آخرین شب پاییز را که درازترین و تاریکترین شب در طول سال است تا سپیده دم بیدار می مانند و در کنار یکدیگر خود را سرگرم می دارند تا اندوه غیبت خورشید و تاریکی و سردی روحیهٔ آنان را تضعیف نکند و با به روشنایی گراییدن آسمان به رخت خواب روند و لختی بیاسایند.

در آیین کهن، بنابر یک سنت دیرینه آیین مهر شاهان ایرانی در روز اول دی ماه تاج و تخت شاهی را بر زمین می گذاشتند و با جامه ای سپید به صحرا می رفتند و بر فرشی سپید می نشستند. دربان ها و نگهبانان کاخ شاهی و همهٔ برده ها و خدمت کاران در سطح شهر آزاد شده و به سان دیگران زندگی می کردند. رئیس و مرئوس، پادشاه و مردم عادی همگی یکسان بودند. البته درستی این امر تایید نشده و شاید افسانه ای بیش نباشد. ایرانیان در این شب باقی مانده میوه هایی را که انبار کرده بودند به همراه خشکبار و تنقلات می خوردند و دور هم گرد هیزم افروخته می نشستند تا سپیده دم بشارت روشنایی دهد زیرا به زعم آنان در این شب تاریکی و سیاهی در اوج خود است. جشن یلدا در ایران امروز نیز با گرد هم آمدن و شب نشینی اعضای خانواده و اقوام در کنار یکدیگر برگزار می شود. متل گویی که نوعی شعرخوانی و داستان خوانی است در قدیم اجرا می شده است به این صورت که خانواده ها در این شب گرد می آمدند و پیرترها برای همه قصه تعریف می کردند. آیین شب یلدا یا شب چله، خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه های گوناگون است که همه جنبهٔ نمادی دارند و نشانهٔ برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند، این میوه ها که اغلب دانه های زیادی دارند، نوعی جادوی سرایتی محسوب می شوند که انسان ها با توسل به برکت خیزی و پردانه بودن آنها، خودشان را نیز مانند آنها برکت آور می کنند و نیروی باروی را در خویش افزایش می دهند و همچنین انار و هندوانه با رنگ سرخشان نمایندگانی از خورشید در شب به شمار می روند. در این شب هم مثل جشن تیرگان، فال گرفتن از کتاب حافظ مرسوم است. حاضران با انتخاب و شکستن گردو از روی پوکی و یا پُری آن، آینده گویی می کنند.

اما امروزه این شب نشینی  ساده و  سنتی به یک  میهمانی تجملاتی و با هزار چشم و هم چشمی تبدیل شده و مردم به دلیل نداشتن استطاعت مالی زیاد و عدم تهیه کالاهای گرانقیمت و خوراک های اشرافی، دور این گردهم آیی زیبا را خط کشیده اند.

کمی با خودتان اندیشه کنید که آیا از یک میهمانی ساده که در آن چند نفر که با موسیقی اشنایی دارند و با نواختن یک ساز و خواندن چند خط آواز و همراهی میهمانان ، فضا را شاد و دلنشین میکنند و یا شخصی که با مطالعه و تمرین توانسته است برای دیگران فال حافط یا ... با تفسیر و بیان خوب بگیرد، برای شما لذت بخش تر است یا جشنی که میزبان مرتب نگران ظروف کریستال و غذاهای گرانقیمتی است که روزها وقت و فکر او را مشغول کرده است. در این صورت شما فقط پس از کلی پرخوری و  شنیدن غیبت و حرف های سطحی مربوط به سریال های تکراری ماهواره های غربی به منزل برگشته و خسته و سنگین فقط به خوابیدن فکر میکنید و  چرت زدن های کار فردا

به جای این تفکر، بهتر است به این بیندیشید که در قدیم، بدون وجود یخچال های امروزی، روستاییان با ورقه و خشک کردن بعضی محصولات خود، مانند میوه ها، گوجه فرنگی، بادمجان و ... آنها را برای زمستان های سرد که باغ ثمری نداشت نگه میداشتند و از میهمانان خود با آن پذیرایی میکردند. کاری که حتی امروزه در بعضی روستاهای توسعه نیافته ایران و جهان انجام می شود. 

سر تا سر سال، هسته های میوه هایی چون زردآلو و کاج که سرشار از  ویتامین ای و زینک هست ، تخمه هندوانه، خربزه ، طالبی، گرمک و آفتابگردان را جمع کنید. همیشه کمی ذرت خشک در منزل داشته باشید. میوه های اضافه  را با کارد باریک ببرید و خشک کنید .

هسته های هندوانه را درون قابلمه ای با آب کم بریزید و با کمی مواد طعم دهنده مانند نمک و گلپر و زردچوبه و فلفل برای یک ساعت بپزید تا آب آن تمام شده و در ته ظرف بو داده شود.

دو عدد نان ساندویچی که لازم نیست خیلی هم تازه باشد را  با کارد باریک به ضخامت دو سانت ببرید . در ظرفی یک تخم مرغ را با یک استکان شیر خوب مخلوط کنید. هر برش این نان ها را آغشته به مخلوط شیر و تخم مرغ کرده و در روغن سرخ کنید و روی آن خاکه قند بپاشید و با چای از میهمانان تان پذیرایی

 کنید.

غذاهای سنتی ساده مثل دمپختک، استامبولی پلو یا عدس پلو و تخم مرغ نیمرو، باقلاقاتق شمالی، میرزاقاسمی، آش رشته یا سوپ جو میتواند باب دل همه میهمانان شما باشد.

باور داشته باشید که نیاز به پذیرایی شاهانه و مجلل نیست و فقط با به میهمانان تان این اطمینان را بدهید که از حضور و وجود آنها خوشحال هستید و  برای پذیرایی از آنها، تعمدأ از چیزی کوتاهی و خودداری نکرده اید. 

سعی کنید بر محتوای تأثیر گذار و خاطره ای که از شب یلدای شما به جا میماند، بیشتر تکیه کنید. آدم هایی که شبیه هم هستند و از اطلاعات و هنر و دانش خاصی بهره مند هستند را دعوت و به هم معرفی کنید. مطمئن باشید سادگی و صداقت شما بالاترین ارزش این شب شنتی خواهد بود.

پیش‌نیازهای بازیافت زباله در شهرک‌های صنعتی


صفیه رضایی: ایده ایجاد واحد صنعتی بازیافت زباله در شهرک‌های صنعتی بزرگ و وسیع میسر است و می‌تواند هزینه‌های حمل‌ونقل، جابه‌جایی و دفن و امحای زباله را کاهش دهد. به علاوه اینکه صنعت بازیافت سودآور است و می‌تواند چالش نبود محل دفن زباله که بین سازمان‌های محیط‌زیست، شهرداری و شرکت شهرک‌های صنعتی به وجود می‌آید را از بین ببرد. پیش‌نیاز تحقق این ایده در تمامی شهرک‌های صنعتی فرهنگ‌سازی برای تفکیک زباله است تا صنعت بازیافت بیش از پیش در کشور ما رشد کند.


براساس ماده ۱۱ قانون مدیریت پسماندها مصوب سال ۸۳ مجلس شورای اسلامی، مدیریت اجرایی پسماندها همگام با ضوابط سازمان محیط‌زیست مورد تاکید قرار گرفته است. حال اگر در شهرک‌های صنعتی واحدهای بازیافت زباله ایجاد شود میزان هزینه‌های جاری در سازمان‌ها کم خواهد شد. 
امروزه نگرش‌ها به زباله به عنوان ماده‌ای دورریختنی نیست بلکه به عنوان طلای کثیفی است که به مدیریت نیاز دارد و مدیریت پسماند یا مدیریت زباله شناخته می‌شود. در شهرک‌های صنعتی نیز مانند شهرک‌های مسکونی حجمی از زباله وجود دارد که نیاز است مدیریت، جانمایی و امحا شود و چه بسا نیاز باشد بر اثر فرآیند تبدیل، بازیافت شود. صنعتی که چندان در کشور ما قوی نیست. این در حالی است که کشورهای دیگر از صنعت بازیافت زباله درآمد زیادی دارند. با این حال ایده ایجاد واحد صنعتی بازیافت زباله اندکی باید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد چراکه ممکن است سوال شود در کشوری که چندان در صنعت بازیافت سرمایه‌گذاری جدی نمی‌شود آیا احداث یک کارخانه بازیافت آن هم در شهرک‌های صنعتی امکان‌پذیر است؟ 
جمع‌آوری زباله‌ها
مرتضی دارایی، مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی استان ایلام در این زمینه به گسترش صنعت گفت: زباله‌های موجود در شهرک‌های صنعتی را مامور خدماتی شهرداری جمع‌آوری می‌کند و در یک محل تعیین‌شده دپو، سپس امحا می‌شود. 
دارایی معتقد است که ایجاد واحد صنعتی بازیافت زباله در شهرک‌های صنعتی ممنوع است چراکه برای واحدهای صنعتی غذایی که در آن محدوده فعالیت می‌کنند معضلات زیست‌محیطی ایجاد می‌کند. 
بازیافت؛ اقتصادی و به‌صرفه
بختیار رازانی، مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی لرستان نیز به گسترش صنعت گفت: میزان زباله‌ها در شهرک‌های صنعتی کم‌وسعت است از این رو در این شهرک‌ها به احداث کارخانه بازیافت زباله نیازی نیست اما در شهرک‌های صنعتی پروسعت احداث کارخانه بازیافت نه‌تنها صرفه اقتصادی دارد بلکه باعث مدیریت صحیح پسماندها خواهد شد. 
آن‌طور که رازانی بیان کرد، در استان لرستان کارخانه بازیافت برای شهرک‌های صنعتی تعریف نشده است؛ موضوعی که دارایی نیز برای استان متبوع خود بر آن صحه گذاشت. 
پیش‌نیاز بازیافت زباله
جهانگیر شاهمرادی، مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی البرز از وجود کارخانه بازیافت در شهرک صنعتی اشتهارد خبر داده است. این کارخانه بازیافت زباله‌های نایلونی و پلاستیکی را بازیافت می‌کند. 
وی در توضیحات بیشتری به گسترش صنعت گفت: نوع زباله‌های واحدهای صنعتی با هم فرق دارد. از این رو روش یکسان بازیافت برای تمامی زباله‌ها وجود ندارد. مگر اینکه یک شهرک تخصصی وجود داشته باشد که در تمامی زون‌بندی‌های آن واحدهای همگن باشند و تمامی زباله‌های آن یکسان جمع‌آوری شود. 
شاهمرادی گفت: متاسفانه مشکلی که در تمامی استان‌های کشور وجود دارد مربوط به امحا و بازیافت زباله‌ها است چراکه برای زباله‌های صنعتی و ویژه، زیرساخت‌های لازم امحا وجود ندارد و محل‌هایی را که سازمان محیط‌زیست برای امحای زباله درنظر می‌گیرد مربوط به پسماندهای خانگی است و به طور معمول برای زباله‌های صنعتی و بیمارستانی کمتر برنامه‌ریزی می‌شود. وی گفت: برای بازیافت زباله‌های خشک مانند کاغذ در داخل شهرک‌های صنعتی امکان احداث واحد صنعتی بازیافت وجود دارد اما پسماندهای حجیم و بزرگ به تعیین محل امحا نیاز دارد. مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی البرز در بررسی مشکلات بازیافت زباله‌های صنعتی گفت: واقعیت این است که شهرک‌های بزرگ در کلانشهرهایی مانند البرز و تهران به تفکیک ویژه زباله و محل بازیافت نیاز دارد به ویژه برای شهرک‌های بزرگ صنعتی نیز باید این رویکرد در پیش گرفته شود. البته هم‌اکنون برای بازیافت زباله‌های پلیمری مشکلی وجود ندارد اما نیاز است برای امحای بخشی از زباله‌ها که امکان بازیافت آن در شهرک‌های صنعتی وجود ندارد محل ویژه امحا از طرف سازمان محیط‌زیست معرفی شود. در بررسی نکاتی که مدیران عامل شرکت‌های استانی ایلام، لرستان و البرز مطرح کردند به چند نکته می‌توانیم اشاره کنیم؛ نخست اینکه زباله‌ها در شهرک‌های صنعتی به دو دسته تقسیم می‌شوند: زباله‌های عادی که شرکت‌های خدماتی وابسته به شهرداری آنها را از سطح شهرک‌های صنعتی جمع‌آوری می‌کنند. دوم پسماندهای ویژه و صنعتی که مدیریت آنها بر عهده واحد صنعتی است و زیرنظر سازمان محیط‌زیست باید امحا شود. گام نخست در بازیافت زباله تفکیک آن است و تا زمانی که این تفکیک انجام نشود، نمی‌توان به موضوع بازیافت ترکیبات زباله خوش‌بین بود به ویژه اینکه این رویکرد احداث واحدهای صنعتی بازیافت زباله ایده‌ای است که در تمامی شهرک‌های صنعتی قابل اجرا نیست چراکه تفکیک زباله‌های تمامی واحدهای صنعتی در رشته- صنعت‌های مختلف سخت است. نکته دیگر اینکه متولی جمع‌آوری زباله‌های معمولی شهرداری است اما زباله‌های صنعتی را باید واحدهای صنعتی هماهنگی برای امحا و جابه‌جایی آن را انجام دهند. به عبارتی، مدیریت پسماندها بر عهده صاحبان صنایع است چراکه باید محل جمع‌آوری و دفن پسماندها در ابتدا معلوم و بعد از آن کار انتقال انجام شود. از این رو امحا و دفن پسماندهای صنعتی در شهرک‌ها و نواحی صنعتی برعهده صاحبان صنعت بوده و فقط شناسایی محل مناسب انباشت پسماندها و هماهنگی با دستگاه‌های مربوط برعهده شرکت شهرک‌های صنعتی استانی است. حمل‌ونقل زباله و پسماندهای تولیدشده در واحدهای مستقر در شهرک‌های صنعتی با ایجاد تفاهم بین شرکت شهرک‌های صنعتی و شرکت جداسازی و دفن زباله و پسماند بررسی شده است. 
 نکته دیگر مربوط به کاهش هزینه‌های حمل‌ونقل و سودآوری بابت وجود کارخانه بازیافت زباله است. به هر میزان سعی شود که در شهرک‌های صنعتی یا در کنار آنها احداث کارخانه‌های بازیافت زباله پیگیری شود، از چالش امحای زباله‌ها نیز کاسته خواهد شد. 
بدیهی است در صورتی که الزامات مدیریت پسماند نهادینه شود، همه مردم و صنعتگران رعایت می‌کنند. همچنین درباره جلوگیری از آلایندگی‌های صنعتی و دفع و تفکیک زباله‌ها به صورت اصولی، همکاری تمام دستگاه‌های دولتی و خصوصی مورد نیاز است. ممکن است وضعیت مدیریت پسماند به‌دلیل آگاهی ناکافی واحدهای صنعتی از قانون و نحوه برخورد با پسماند تولیدی، به‌کار نگرفتن افراد دانش‌آموخته متخصص مسئول پسماند در واحدهای صنعتی، قانون‌گریزی برخی واحدهای دارای پسماند صنعتی و خاص، نبود زیرساخت‌های لازم و در دسترس در زمینه مدیریت پسماند و اجرا نشدن موثر برخی از مفاد قانون مدیریت پسماند از سوی متولیان مشخص شده دچار اخلال شود که در این زمینه توجه بیشتر و برنامه‌ریزی صحیح و اصولی بیشتر احساس می‌شود. همچنین در سایر گروه‌های پسماند مانند پسماندهای خاص باید ضوابط نگهداری، دفن و بازیافت زباله به خوبی برای واحدهای تولیدکننده از سوی تمامی بخش‌های تخصصی و علمی و نظارتی برای واحدهای صنعتی تبیین شود تا کمترین مشکلات زیست‌محیطی ناشی از این گروه از پسماندها ایجاد شود. حتی می‌توان در حالتی آرمانی شرایطی را تصور کرد که یک شهرک صنعتی بازیافت زباله ایجاد شود و زباله‌ها درحالت تفکیک شده به چرخ بازیافت و مصرف درآیند.

حفظ محیط زیست با مدیریت زباله در منزل

زباله اصطلاحا به فضولات جامد، نیمه جامد یا مایعی گفته می شود که ظاهرا به درد نخور بوده و دور ریخته می شود. زباله خانگی شاید مهمترین بخش زباله محسوب شوند که در صورت تفکیک و مدیرت صحیح بتوانند بخشی از سرمایه های ملی را باز گرداند.

زباله اصطلاحا به فضولات جامد، نیمه جامد یا مایعی گفته می شود که ظاهرا به درد نخور بوده و دور ریخته می شود. زباله خانگی شاید مهمترین بخش زباله محسوب شوند که در صورت تفکیک و مدیرت صحیح بتوانند بخشی از سرمایه های ملی را باز گرداند.

امروزه به دلیل افزایش جمعیت، زباله های شهرها نیز افزایش یافته است. از آن گذشته رواج فرهنگ مصرف سبب شده است در شهرهای بزرگی چون تهران هر فرد روزانه 900 گرم زباله تولید کند. زباله های خانگی عبارتند از: پس مانده های مواد خوراکی، کاغذ، شیشه، فلزات، پلاستیک، پارچه و غیره.

بخش بزرگی از زباله های خانگی را پس مانده های گیاهی و حیوانی مثل پس مانده سبزی ها، پوست و ضایعات میوه و استخوان و ضایعات گوشت و مرغ و ماهی تشکیل می دهند که زباله تر به حساب می آید. کاغذ و مقوا اعم از روزنامه، کتاب، دفتر و کاغذ بسته بندی نیز بخش بزرگ دیگری از زباله را تشکیل می دهد.

انواع پلاستیک، ظروف یک بار مصرف، اسباب بازی و قوطی های فلزی و شیشه ای نیز بخشی از زباله های منازل است.

باید توجه داشت تمام موادی که از نظر ما به درد بخور نیستند، دور ریختنی نیست. اگر به هزینه های جمع آوری و دفن زباله نگاهی بیندازیم، متوجه می شویم که با کمی دقت می توان از استهلاک چه سرمایه قابل توجهی جلوگیری کرد.

هزینه جمع آوری و دفن هر تن زباله 35 هزار ریال است. برای تولید هر تن کاغذ باید 15 اصله درخت تنومند قطع شود و برای تولید هر تن آلومینیوم 4 تن سنگ معدن و 7 تن زغال سنگ و قیر لازم است. برای تولید شیشه باید مقدار زیادی شن و ماسه از زمین استخراج شود. عمل حفاری و استحراج منظره زشتی به محل معدن می دهد و علاوه بر آن مقدار زیادی سوخت و آب نیز مصرف می شود.

هر تن زباله حدود 400 متر مکعب گاز گلخانه ای دی اکسید کربن متصاعد می کند و از هر تن زباله 400 تا 600 لیتر شیرابه خارج می شود که می تواند تاثیر خطرناکی روی آب و خاک داشته باشد و محل های دفن زباله هر روز گسترش بیشتری پیدا می کنند. اگر تولید زباله به همین ترتیب ادامه داشته باشد، مدت زیادی طول نخواهد کشید که تمام اراضی اطراف شهرها پر از زباله شده و محلی برای دفن زباله باقی نخواهد ماند.

بازگشت به طبیعت در مورد بسیاری از مواد موجود در زباله به طول می انجامد و این مواد سالها باعث آلودگی و آسیب به محیط زیست می شوند. شیشه و قوطی های فلزی و بویژه آلومینیومی صدها سال روی زمین باقی می مانند. کیسه ها و ظروف پلاستیکی که یک روز به دلیل سبکی و دوام آنها ساخته شدند، امروزه عامل بزرگترین مشکلات زیست محیطی هستند. پلاستیک غیر قابل تجزیه است و کیسه های نایلونی به طور متوسط 500 سال در محیط باقی می مانند. کیسه های پلاستیکی همراه باد همه جا پخش می شوند و بیشتر آنها سر از دریا در آورده با بلعیده شده به وسیله جانداران سبب مرگ آنها می شوند. چنانچه پلاستیک و نایلون موجود در زباله سوزانده شود، اسید کلریدریک ایجاد می کند که باعث آلودگی هوا و آسیب رساندن به انسان و دیگر موجودات می شود.

از سوی دیگر، انباشته شدن زباله در محل و شهرها مکان خوبی برای رشد میکروبها و تولید و تکثیر حشرات و جانوران موذی نظیر موش است؛ زیرا زباله 3 عامل رشد و تکثیر این جانداران یعنی مواد غذایی، رطوبت و پناهگاه را با خود دارد. طبق برآوردهای علمی در هر گرم خاکروبه بین 50 هزار تا 10 میلیون باکتری مختلف وجود دارد. مگس که ناقل انواع اسهال، حصبه، وبا، سل و است و موش که تکثیر آن بستگی به میزان زباله دارد و تیفوس و طاعون را اشاعه می دهد، در اثر انباشتگی زباله سلامت محیط انسانی را تهدید می کنند.

بعضی از زباله های خانگی مثل انواع باکتری، لامپهای مهتابی و جیوه ای و لوازم الکترونیکی به علت داشتن سرب، جیوه و کادمیوم در ترکیب خود خطرناک هستند.

همچنین تعویض خانگی روغن موتور ماشین و جاری کردن آن در فاضلاب شهری به دلیل وجود مواد سمی باعث آلودگی آبها می شود. یک لیتر روغن موتور می تواند تا یک میلیون لیتر آب سالم را آلوده کند.

در حالی که این روغن موتور قابل بازیافت و استفاده مجدد است و می توان آن را به تعویض روغنی ها تحویل داد تا آن را برای تصفیه مجدد تحویل پالایشگاه دهند.

چگونه مدیریت زباله های خانه را به عهده بگیریم؟

مصرف درست می تواند تا حد زیادی هزینه های خانواده و مصرف آب و انرژی را پایین بیاورد و از تولید بیش از اندازه زباله جلوگیری کند.

برای مدیریت زباله های منزل در درجه اول مواد قابل تجزیه مثل پس مانده های آشپزخانه و مواد غذایی را از سایر مواد جدا کنید. این مواد بسرعت تجزیه شده به طبیعت باز می گردد.

پس مانده های گیاهی نیز به کود کمپوست تبدیل می شود که برای اصلاح خواص خاک و جبران مواد غذایی از دست رفته آن مفید است و با اجرای دقیق این طرح می توان روزانه 530 هکتار خاک کشور را احیا کرد.

روزنامه ها و کاغذهای باطله و دفترچه های تمام شده مشق نیز قابل بازیافت است که باید جداسازی شود. همچنین شیشه های به درد نخور منزل علاوه بر قابلیت مجدد تبدیل به شیشه در صورت بازیافت، فضای دفن زباله را نیز اشغال نمی کند. بنابراین شیشه ها را نیز در محل دیگری نگهداری کنید و وقتی انباشته شد آن را به ماموران بازیافت یا خریداران دوره گرد بفروشید.

ظروف و قوطی های فلزی آلومینیوم را دور نیندازید. بازیافت آلومینیوم می تواند 90 درصد انرژی لازم برای ساخت آن را به صرفه جویی کند. آلودگی مرحله تولید آن نیز 95 درصد کمتر است. این قوطی ها را نیز جدا نگهدارید و به فروشنده های دوره گرد بفروشید تا به قوطی، ظرف جدید، فویل و ظروف یکبار مصرف آلومینیومی تبدیل شود.

برای کاهش خطرات میکروبها و حشرات، در سطل زباله از کیسه های پلاستیکی سالم جای میوه یا خریدهای دیگر استفاده کنید و هر شب در زمان مناسب زباله را به رفتگر تحویل دهید. کیسه های پلاستیکی، ضایعات پلاستیکی و لوازم پلاستیکی شکسته را جمع آوری کنید و به خریداران دوره گرد تحویل دهید. تا جایی که ممکن است از لباسها و پارچه ها استفاده کنید. از پارچه های پنبه ای برای گردگیری و استفاده در آشپزخانه می توان بهره گرفت.

لوازم برقی از انواع باتری بهتر است تا حد ممکن از اسباب بازیها و لوازم باتری دار استفاده نکنید. باتری ها حاوی مواد سمی هستند و قرار گرفتن آن در دسترس بچه ها کار درستی نیست.

از قرار دادن لامپهای سوخته در محلی که قابل شکستن است، خودداری کنید. مواد موجود در آنها بشدت آلاینده است.

ظروف غذا را ابتدا کاملا تخلیه کنید و سپس بشویید. این کار باعث می شود رطوبت کمتری وارد زباله ها شود. خرده نان و پس مانده سفره را نیز می توانید برای پرنده ها بریزید. سعی کنید فقط مواد قابل تجزیه را در کیسه ریخته و تحویل رفته گر بدهید.

هنگام خرید از بسته بندیهای زیاد از سوی فروشنده جلوگیری کنید. خرید را به طور کلی انجام دهید. مثلا برنج را برای مصرف سالانه خریداری کنید.

با این روش کیسه های کمتری برای بسته بندی استفاده می شود. برای خرید نیز می توانید از ساکهای پارچه ای که پارچه های موجود در خانه ساخته اید، استفاده کنید در صورت امکان شیرینی و آجیل را در پاکتهای کاغذی بخرید. از ظروف یک بار مصرف نیز کمتر استفاده کنید.

اگر در حیاط خانه تان باغچه دارید، می توانید مقداری از زباله ها و پس مانده های آشپزخانه مثل پوست تخم مرغ، استخوان، ضایعات سبزی و میوه و ضایعات گوشتی و دیگر مواد قابل تجزیه را در گوشه باغچه تان به کمپوست تبدیل کنید.

منبع: بنیاد اندیشه اسلامی

بهبود محیط زیست به ۵ روش

بهبود محیط زیست

با توجه به رشد جمعیت در جهان و استفاده آنان از اقلام مختلف، آلودگی و گرمایش جوی زمین در حال افزایش است. از این رو راه های ساده و کابردی برای بهبود محیط زیست وجود دارد که ما چندین روش را به شما با زبان ساده معرفی خواهیم کرد. این روش ها باعث می شود با انجام روزانه این کارها و تبدیل کردنشان به عادت تا حدودی البته در شکل وسیع تر بهبود محیط زیست فراهم شود.

یکی از این روش های کاربردی بازیافت است. اگر شما به صورت روزانه با قرار دادن چند سطل مختلف برای انواع مختلفی از زباله ها همچون :

  • پلاستیک
  • نان
  • آهن و آلومنیوم
  • شیشه
  • کاغذ

بازیافت انجام دهید و زباله هایتان را تفکیک کنید بی شک در طولانی مدت در هزینه و انرژی صرفه جویی کرده اید. این مسئله نه تنها به نفع جیب شماست بلکه به حفظ محیط زیست نیز کمک می کند.

از مصرف کیسه های پلاستیکی اجتناب کنید و یا تا جایی که می توانید کمتر استفاده کنید. کیسه های قابل استفاده مجدد (مانند کیسه های پارچه ای) یک جایگزین مناسب هستند. شما به طور متوسط بیشتر از ۶ تا ۱۰ بار می توانید از این کیسه ها استفاده مجدد کنید و این امر نه تنها باعث کاهش تولید پلاستیک می شود بلکه شخصیتی متفاوت در مقابل دیگران را به وجود می آورد.
تکرار این عمل باعث فرهنگ سازی و جذب مردم به این سمت و سو شده و به بهبود محیط زیست کمک خواهد کرد.

کاهش مصرف برق را جدی بگیرید. شاید برایتان این سوال پیش آمده است که وقتی وسیله مورد نظر ما خاموش است، برق مصرف نمی کند ولی این طرز فکر درستی نیست. اگر به کاهش مصرف برق خانه خود اهمیت می دهید بهتر است حتی هنگام خاموش بودن و استفاده نکردن از آن نیز پریز وسیله مورد نظرتان را از برق تا وقتی که استفاده مجدد از آن نکنید، بکشید.

از میوه ها وسبزیجاتتان دوباره کاشت و برداشت کنید. بسیاری از میوه ها دارای خاصیت درمانی پوستی و … هستند پس شما می توانید از پوست میوه ها برای تقویت و ترمیم پوستتان استفاده کنید. بذر بعضی از میوه ها و سبزیجات نیز می توانند در باغچه خانه شما دوباره کشت و بعد از مدتی برداشت شوند (به این مسئله توجه داشته باشید که رشد یک میوه ممکن است چند ماه و یا حتی چند سال طول بکشد)

محصولات و مواد غذایی محلی بخورید. خوردن محصولات و ثمرات محلی باعث می شود که از حمل و نقل های وقت گیر جلوگیری شود همچنین در این صورت دی اکسید کربن کمتری تولید خواهد شد و به کاهش ترافیک شهر ها نیز کمک خواهد کرد. اگر به زمان و محیط زیست ارزش قائلید و محصول مورد نیازتان خارج از محدوده شماست بهتر است از وسایل نقلیه عمومی برای رفت و برگشت استفاده کنید.

بسیاری از این ایده ها و روش ها شاید برای بسیاری کم بازده و ناکارآمد به نظر بیاید ولی سوال اینجاست اگر چندین نفر از ما این روش ها را به یک عادت روزانه تبدیل کنیم چه؟ بدون شک در شکلی وسیع تر تاثیرگذار خواهد بود.

منبع: http://eafworld.com/improving-the-environment/

نقاشی بر چای کیسه‌ای

خانم روبی سیلیوس که اصالتا اهل فیلیپین است محیط اطراف و زندگی روزانه خود را بر روی چای کیسه‌ای به تصویر می‌کشد و از سفرهایش الهام می‌گیرد و به جای عکس گرفتن از مناظر همچون تمام گردشگران، آن‌ها را در ابعاد چای کیسه‌ای نقاشی می‌کند.


نقاشی بر چای کیسه‌ای


منبع: 

http://fa.euronews.com/2018/03/10/american-artist-paints-miniature-pictures-on-tea-bags

در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

بررسی تجربه های جهانی در زمینه مدیریت پسماند

می گویند هر فرد تهرانی به طور متوسط سالانه 6 برابر وزن خود زباله تولید می کند؛ همین طور که حساب کنیم؛ یعنی متوسط سرانه زباله تولید شده در تهران 320 کیلوگرم است. به جمعیت که فکر می کنم، به نظرم این حجم از زباله زیاد هم نیست.
مجله مهرگان نو - بهاران آزادی: می گویند هر فرد تهرانی به طور متوسط سالانه 6 برابر وزن خود زباله تولید می کند؛ همین طور که حساب کنیم؛ یعنی متوسط سرانه زباله تولید شده در تهران 320 کیلوگرم است. به جمعیت که فکر می کنم، به نظرم این حجم از زباله زیاد هم نیست. اما همین که ذهنم به فضای شهری پر می کشد و نگاهی به اطراف می اندازم، ناگهان وحشت می کنم! سطل های زباله ای که پر و البته واژگون شده اند، گربه هایی که در این میان با طیب خاطر به دنبال خوراک شب خود می گردند و موش های خیابان های پرتردد و بزرگ شهر با آن هیکل های عظیم الجثه.

در تهران ما خبری از سطل زباله های رنگی نیست؛ همان سطل زباله هایی را می گویم که برای تفکیک پسماندها طراحی شده و در بسیاری نقاط دنیا از شرق تا غرب به وفور دیده می شوند. ما این جا فقط خاکستری رنگ های بزرگ را داریم، آن هم سر خیابان ها که کلی راه است و مردم ترجیح می دهند زباله های شان را دم در بگذارند که یا گربه ها تفکیکش کنند یا کارتن خواب ها که زودتر از ماشین های شهرداری سر می رسند وضعیت دیگر شهرها هم خیلی با پایتخت متفاوت نیست. اما مدیریت پسماند صحیح چگونه است؟ چطور سوئد و آلمان توانستند قهرمان های محیط زیست لقب بگیرند؟ در مطلب پیش رو تلاش کردیم از تجارب موفق این کشورهای سر در بیاوریم.
 
در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

آلمان؛ افتخار عضویت در یک شبکه

آلمان در مبارزه علیه انباشت زباله ها بسیار موفق عمل کرده است و امروز برای مردمش مدیریت پسماند یک امر بدیهی تلقی می شود. تولید سالانه 30 میلیون تن زباله خانگی و به طور کل 325 میلیون تن زباله (به علاوه ضایعات ساختمانی و خودرو) و رابطه علت و معلولی میان رعایت نکردن بهداشت شهری و افزایش روزافزون بیماری هایی مانند وبا، تلنگری بود بر ژرمن ها تا از قرن نوزدهم رفته رفته مدیریت پسماند، تکنولوژی پسماند و مقررات لازم را گسترش دهند! مدیریت پسماند در این کشور همچون دیگر کشورها از جمع آوری و دفع مواد زاید آغاز تا مدیریت حرفه ای آن ادامه پیدا کرد؛ تا جایی که در سال های اخیر هدف آلمان از سیاست های اتخاذشده در حوزه مدیریت پسماند، دستیابی به اقتصادی مبتنی بر بازیافت است که باعث صرفه جویی در منابع و کاهش اثرات نامطلوب روی محیط زیست می شود.

کشوری که روزی دفع زباله را تنها راه حل خود در برابر کپه های آشغال می دید، امروز به مرحله ای رسیده که این رویکرد را آخرین راه خود می داند؛ کاهش تولید زباله، استفاده مجدد، بازیافت و بازیابی انرژی برای دولت و مردم آلمان در اولویت قرار دارد و سیستم Green Dot توانسته این معضل را تا حدودی زیاید حل کند. سیستم دوگانه آلمان در جمع آوری پسماندها که حالا به یک سمبل و استاندارد حافظت از محیط زیست در اتحادیه اروپا بدل شده است و به واسطه آن تولیدکنندگان یا فروشندگان باید برای بسته بندی محصولات خود حتما از این سیستم استفاده ولوگوی آن را خریداری کنند؛ هرچه بسته بندی بزرگ تر باشد، مبلغ بیشتری هم باید بابت آن بپردازند. در نتیجه این سیستم هوشمند تولیدکنندگان را بر آن داشت که کاغذ و فلز کمتر و شیشه نازک تر تولید کنند.
 
 در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

نتیجه ایجاد و راه اندازی چنین طرحی، تولید زباله کمتر و بازیافت راحت تر آن ها بود و در نهایت کاهش حدود یک میلیون تن زباله در سال. اما اصل ماجرا چیز دیگری است، این طرح تمامی موفقیت خود را مرهون سیستم دسته بندی و مرتب سازی دقیق پسماندها می داند و از سال 2015 جمع آوری جداگانه زباله های مختلف شامل کاغذ، شیشه، پلاستیک و زباله های آلی خانگی اجباری شد.

بگذارید این مسئله را در قالب یک مثال شرح دهیم. دولت آلمان در راستای سهولت بازیافت یا استفاده مجدد از زباله، شیشه ها را براساس رنگ به سه دسته تقسیم کرده است. شیشه های سبز، قهوه ای و شیشه های شفاف. بطری های پلاستیکی یا جای روغن هم که جایگاه مخصوص خود را دارند.

آن چه در اقصی نقاط شهرهای این کشور به چشم می خورد، سطل های زباله با رنگ های متنوع است که هرکدام نوعی از پسماند را در خود جای می دهد و در بالاترین سطح، سطل های زباله زردرنگ هستند که به پسماندهای جدی تری مانند آلومینیوم یا پلی استرن و کارتن نوشیدنی اختصاص دارد. دولت آلمان تا به امروز توانسته بیش از 50 درصد مواد ضایعاتی و دور ریختنی خود را بازیافت کند، تا جایی که نام قهرمان محیط زیست دنیا را بر خود نهاده اند.

لیکن به نظر می رسد دستیابی به این امر بدون همکاری میان دولت و ملت امکان پذیر نبوده است؛ آن چه آلمان را در خصوص مدیریت پسماند بی بدیل کرده، استفاده از تکنولوژی های خاص و پیچیده نیست، بلکه فرهنگ سازی و قوانین شدید و سرسختانه ای که دولت این کشور برای بهبود، استفاده مجدد و بازیافت برخی از مواد زائد تصویب کرده، گواه بر این مسئله است.
 
مردم از یک سو موظف به تفکیک زباله های خانگی خود از مبدا هستند و کارخانه ها نیز از سویی دیگر وظیفه دارند تا موادی چون باتری، زباله تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی، وسایل نقلیه، زباله های زیست تخریب پذیر را به سرعت به مراکز بازیافت تحویل دهند که اگر غیر این باشد و شخص یا سازمان و صنعتی از این امر اجتناب کند، ملزم به پرداخت جریمه های هنگفت است؛ شاید همین یک دلیل کافی باشد که آلمانی ها تا 90 درصد در برخی از مناطق یا سازمان مدیریت پسماند همکاری و همدلی کنند.

دولت آلمان در اقدامی دیگر از جمله کشورهایی بود که برای نخستین بار پاکت هایی که غذای خرید را جایگزین پلاستیک هایی کردند که سالیان زیاد در طبیعت می ماندند و تجزیه نمی شدند. حتی در بعضی از مارکت ها شما می توانید شانه تخم مرغ قبلی را با خود برده و دوباره آن را پر کنید و به خانه بیاورید و مغازه داران نیز موظف هستند در این راستا به شما کمک کنند.

بیرون از خانه هم که مشکلی پیش نمی آید، شهر پر است از سطل زباله های رنگارنگی که می توانید هر زباله ای را در جای مخصوص خود بگذارید و ممطئن باشید که هر روز یا دو روز یک بار این پسماندها به کوره ها سپرده می شوند. بی شک مردم آلمان از ای که عضو شبکه Green Dot هستند و در تمیزی شهر خود می کوشند، احساس افتخار خواهندکرد؛ در شهرهای آلمان به وضوح شاهد این ضرب المثل هستیم که «شهر ما، خانه ما» 

ژاپن؛ تکنولوژی ناب در خدمت محیط زیست

«پسماند»، هم شما را به دردسر می اندازد و هم همسایگان شما را؛ برای ساخت شهری بهتر و زندگی راحت تر از قوانین محلی برای جمع آوری زباله پیروی کنید. به توکیو یا هر شهر دیگری در ژاپن که وارد شوید؛ نه به عنوان ساکنی جدید که حتی اگر برای سفری چندروزه به این شهرها می روید، همان ابتدای کار یکی از دستورالعمل های 21 صفحه ای برای جمع آوری زباله را در اختیارتان می گذارند که با جمله بالا آغاز می شود. توکیو با داشتن 23 منطقه شهرداری، دارایی 23 سیستم مختلف جمع آوری زباله است که برخی از آنها را روزانه و برخی را هفتگی جمع آوری می کنند؛ به طول مثال زباله های غذا یا کاغذ را روزانه و زباله های شیمیایی و باطری را هفتگی یا حتی ماهانه.

ژاپن از جمله کشورهایی است که بخش اعظم زباله هایش شامل پسماندهای صنعتی می شود اما چه چیزی موجب شد تا این کشور فکری به حال تولید پسماندهای خود کند و مردم به این مسئله اهمیت ویژه ای بدهند و از دستورالعمل های خاصی پیروی کنند؟
 
 در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

سال 1960 شاید زودتر یا کمی دیرتر از آن، اما در همان زمان ها دولت ژاپن دیگر به این نتیجه رسیده بود که دفن زباله کاری بیهوده است و حتما راه بهتری هم برای خلاص شدن از دست آن همه زباله می تواند وجود داشته باشد؛ سوزاندن پسماندها و بعدها بازیافت، مخصوصا برای وسایل الکترونیکی و آن بخش از تکنولوژی که مدام از رده خارج می شود و جای خود را به پیشرفته ترین های بعدی می دهد، بهترین ایده ای بود که نزدیک به یک دهه قبل به ذهن مقامات این کشور رسید؛ چرا که سرزمین نه چندان فراخ و گسترده ژاپن محل کافی برای دفن زباله نداشت. امروز ژاپن مجهز به بهترین و کاربردی ترین امکانات برای بازیافت و انهدام زباله هاست.
 
زمانی که صحبت از کوره های زباله سوزی به میان می آید، برخی تصور می کنند که احتمالا با محیطی کثیف، گرم و آلوده رو به رو هستند، اما دولت توکیو به لطف فناوری های جدید، پیشرفته و البته سازگار با محیط زیست، توانسته بر این مشکل نیز فائق آید تا جایی که هر سال مدارس این شهر توری را برای بازدید دانش آموزان از کوره های زباله سوزی راه اندازی می کنند. هزاران نفر در سازمان بازیافت زباله شهر توکیو مشغول هستند تا بتوانند زباله ها را به طور 100 درصد از سطح زمین جمع آوری، تفکیک و در د مای 800 درجه سانتی گراد بسوزانند.
 
تکنولوژی های استفاده شده در این سازمان، از آنجا که سازگار با محیط زیست هستند، منجر به کاهش گاز دیوکسین، سولفوراکسید و ذرات معلق ساطع شده از این زباله ها می شوند؛ اما چگونه چنین چیزی امکان پذیر است؛ مگر نه این که با سوزاندن زباله آنچه به جا می ماند، مقدار معتنابهی دود و گاز است؟ خیرا! دودکش های این کوره ها به جای گاز، بخار تولید می کنند و این همان رمز کلیدی است که حالا توکیو را به تمیزترین شهر دنیا بدل کرده است.

از سویی دیگر انرژی گرمایی حاصل از کار این کوره ها، ذخیره و در جهت تولید برق استفاده می شوند و این خود نوعی استفاده مجدد به حساب می آید، اگرچه ژاپنی ها از هر متدی برای تولید برق استفاده می کنند. محصول دیگر کوره های زباله سوزی آب با دمای بالاست که آن هم صرف پرکردن استخرهای شنا و آبیاری گلخانه ها می شود.

سال 1989 را اوج تولید مواد زائد جامد در توکیو می دانند که امروز این کشور توانسته این مقدار را تا 40 درصد کاشه دهد، اگرچه که در این میان رشد جمعیت را نیز باید مدنظر داشته باشیم. دولت ژاپن به همین راحتی هم به این آمار دست پیدا نکرده است؛ از همان سال ها تمامی کارمندان اداره بازیافت، متخصصان و طراحان سه چیز را هدف اساسی قرار داده اند؛ «کاهش»، «استفاده مجدد» و «بازیافت».

در مقاله ای خواندم که برخی از دانش آموزانی که از راه مدرسه و تور به سازمان بازیافت توکیو سرزده و با مدیریت پسماند آشنا می شوند، بعدها این رشته را در دانشگاه انتخاب و این حرفه را بر می گزینند، در مقابل دولت نیز شرایط را برای کار این افراد در شهرهای کوچک تر و حتی خارج از کشور مهیا می کند و آمارها حاکی از آن است که مالزی بیشترین سرمایه را برای جذب این افراد متخصص به کار می گیرد.

از طرف دیگر، اگر دور ریختنی ها از نوع دیگری باشد؛ یعنی شامل وسایل بزرگی مانند مبلمان و دوچرخه، باید با مقامات محلی تماس می گیرند تا ماشین های مخصوصی را به رایگان برای آن ها بفرستند. حتی اگر تصمیم دارند وسایل خانه خود را تغییر داده و از وسایل جدید استفاده کنند، می توانند از مغازه مورد نظر بخواهند تا وسایل قدیمی آنها را جمع آوری کند.

آمریکا؛ پایان جنگ به نفع زمین

1978؛ قانون کنترل و حفاظت از محیط زیست در آمریکا به تصویب رسید تا نقطه عطفی باشد در مدیریت فعال پسماند این کشور. اگرچه پیش تر یعنی سال 1971 شرکتی با نام زباله و خدمات زیست محیطی در امریکای شمالی بر آن شد تا با طراحی امکاناتی تا حدودی قدم در حفاظت از محیط زیست و بازیافت پسماندها بردارد. آمریکایی ها به تنهایی سالانه 220 تن زباله تولید می کنند که تا سال 2010 میلادی، 43 میلیون تن از آن، شامل پسماندهای خطرناک بود. این ترسناک است، اگر تصور کنیم که یک سیستم یا سازمان فعال و پیشرفته وجود نداشته باشد که این پسماندها را مدیریت کند.

جان رابرتز، استاد دانشگاه و کارشناس حفاظت محیط زیست در مقاله ای این گونه می نویسد: «در زمان های قدیم، شاید دو هزار سال پیش، مردم آمریکا در غارها و پناهگاه های اوکلاهاما، آرکانزاس یا میسوری زندگی می کردند و از همان دوران یاد گرفتند که از استخوان حیوانات گرفته تا ذرت، کدو و مابقی وسایل را همان جا بگذارند و بدون هیچ مشکلی مکان را ترک کنند.»
 
 در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

اما امروز اکثر شهرها در ایالات متحده آمریکا، تمیز و جذاب هستند که این امر به سادگی به دست نیامده است. دولت و سازمان محیط زیست با همکاری یکدیگر متدهای بسیاری را طرح ریزی کرده اند. به طور کلی در آمریکا هشت گروه مدیریتی برای جمع آوری و بازیافت پسماندها وجود دارد که هر کدام به زیرشاخه های متعدد با حیطه اختیارات متفاوت تقسیم می شوند. کاهش منبع تولید زباله و استفاده مجدد، تغذیه حیوانات، بازیافت، کمپوست، تخمیر، محل های دفن زباله، سوزاندن و کاربرد زمین از جمله وظایف این گروه هاست.

اطلاع رسانی و آموزش های بسیار در آمریکا باعث شده تا مردم بتوانند برخی از این تکنیک ها را در منزل یا شرکت های خود به کار گیرند، مثلا استفاده کمتر از مواد یک بار مصرف از جمله این تکنیک هاست.

دولت ایالات متحده آمریکا ار سال 1940، شیوه دفن زباله را امتحان کرد؛ این شیوه ای بود که ژاپن هم قبلا آن را به کارگرفته بود؛ اما آمریکا نسبت به ژاپن مقدار بیشتری زباله را به دلیل وسعت زمین های شان می توانستند دفن کنند، اما این کار از نظر اقتصادی اصلا به صرفه نبود و گاز متانی که تولید می شد، خود دردسری تازه بود.

بیماری هایی که از راه دفن زباله گریبان مردم را گرفته بود نیز در وهله اول باعث شد تا دولت دفع مواد غذایی به ویژه ماهی را قدغن اعلام کند و سپس در سال 1980 بارانی در شمال نیویورک باعث شد تا با نشست زمین، مواد دفعی از طریق کانال های قدیمی به حیاط و زیرزمین خانه ها و مدارس راه پیدا کند و همین کافی بود تا این رویکرد به کلی کنار گذاشته شود.

سوزاندن زباله ها هم داستان دیگری دارد، عملکردی که با انتقاد شدید مردم و دوستداران طبیعت رو به رو شد؛ چرا که آن ها گازهای متصاعدشده را خطر بزرگی برای هوا و محیط زیست می دانستند؛ نخستین کوره های زباله سوزی آمریکا به حدی آلاینده و کثیف بودند که رفته رفته تا اواخر سال 1950 به کل خاموش شدند. اگرچه پس از آن پیشرفت تکنولوژی، کروه ها را نیز تحت تاثیر قرار داد، اما دو شیوه دفع و سوزاندن زباله آن چیزی نبود که آمریکا به آن نیاز داشت. در نیتجه دولت تمرکز خود را بر کاهش پسماندها گذاشت؛ پسماندهای جامد که شامل ضایعات کشاورزی، معدن یا زباله های صنعتی می شد که 88 درصد آن به کشاورزی و معدن اختصاص می یافت و با تدابیری این مواد برای استفاده مجدد بار دیگر با تغییرات کاربری به زمین های کشاورزی یا معادن فرستاده شد.

در این شرایط ضایعات صنعتی را نیز به دو دسته خطرناک و ایمن تقسیم کردند؛ آندسته از این ضایعات راکه خطرناک نبودند، به کوره های زباله سوز فرستادند یا در زمین دفن کردند و براساس قوانین جدی هر صنعت یا کارخانه ای در صورت تولید بیش از اندازه ضایعات صنعتی، موظف به پرداخت بخشی از هزینه سوزاندن آن می شد که در نتیجه صاحبان مشاغل ترجیح می دادند از مواد بازیافتی خود در بازتولید کالا استفاده کنند. اما تکلیف ضایعات سمی و خطرناک چه می شود؟

دولت در اقدامی با به کارگیری تکنیکی خاص این مواد را که عمدتا مایع هستند، در موادی جامد و سنگی تزریق و سپس دفن می کردند تا از احتمال ترکیب با آب های زیرزمینی دور بمانند. با این حال، مدیریت پسماند در آمریکا از آن جهت متمایز است که حمایت های گسترده مردمی را در پشت صحنه خود دارد. شاید اگر روزی مردم ایالات متحده آمریکا با سر دادن شعار «زباله ها را در حیاط خلوت های ما دفن نکنید» و با ایجاد کمپین های مختلف مقابل دولت ایستادگی نمی کردند، امروز سموم کشاورزی و صنعتی، معضلات بس بزرگ تری را پیش روی آن ها می گذاشت. کاهش تولید زباله، کاشت درخت به جای حفر چاه برای دفن پسماندها و استفاده مجدد از ضایعات صنعتی، راز مدیریت پسماند فعال در آمریکا بود.

روسیه؛ تزارها حیران زباله ها

وزارت محیط زیست و منابع طبیعی فدراسیون روسیه در گزارشی آورده است که مردم این کشور سالانه حدود 60 میلیون تن MSW (مواد زائد جامد شهری) تولید می کنند؛ به عبارتی سهم هر نفر سالانه 400 کیلوگرم است. اگرچه به گفته برخی از ساکنان این کشور پنج یا شاید 6 سال است که دولت روسیه با جدیت مدیریت پسماند را اجرایی می کند، اما مدیریت زباله و پسماند در روسیه از کنترل خارج شده و به چیزی بیش از اعلام وضعیت فوق العاده نیاز دارد؛ چرا که به سطح فاجعه باری رسیده است.
 
شکی نیست که یک محیط کثیف تا چه اندازه می تواند بر کیفیت زندگی مردم تاثیرگذار باشد، بماند که بیماری ها و آلودگی آب و هوا را نیز نمی توان نادیده گرفت، اما کارشناسان محیط زیست در مسکو بر این باور هستند که حجم زباله محیط زیست کشور را با مشکل مواجه می کند؛ توانایی دولت و شرکت های دفع زباله در این مسئله از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
 
 در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟

پیشتر گفتیم که سالانه 60 میلیون تن زباله در روسیه تولید می شود، اما جالب است که بدانیم از این رقم 25 میلیون تن آن، تنها در مسکو تولید می شود که قسمت اعظم آن را به مراکز دفن زباله منتقل می کنند. دفن زباله از جمله سیستم های ناکارآمد دراین دولت است که امروز تلاش می کنند تا از هر دو تاثیر منفی آن در حیطه محیط زیست و عدم استفاده بهینه انرژی جلوگیری شود. اما این امر به چه میزان امکان پذیر است، آن هم زمانی که مکان های دفن زباله بیش از ظرفیت های شان پر شده اند.

از آن جایی که صنعت پردازش و استفاده از کوره های زباله سوز تنها راه نجات این کشور است، 20 صنعت و نهاد مختلف دست به دست هم داده اند تا شهری مانند مسکو را از شر انبوه زباله خلاصه کنند. مراکز دفن زباله در مسکو به شیوه متداول در همه کشورها عمل می کند که باید زباله ها را در زیر زمین دفن کنند. تا آن جا که مربوط به دفن زباله های خشک است، سازمان پسماند روسیه خوب عمل کرده است. اما مشکل این است که دولت روسیه پسماندهای شیمیایی را هم به همین شیوه دفن می کرد، آلودگی آب و هوا و راه افتادن شیرابه هم ثمره این امر بود تا این که تصمیم بر آن شد که این پسماندها را تجزیه کند؛ یعنی رطوبت و اکسیژن را از آن گرفته، بسته بندی کرده و در خاک فرو کنند.

برای مدت مدیدی این شیوه از پردازش زباله فوق العاده بود؛ بسته بندی پسماندها موجب می شد تا مکان کمتری را اشغال کنند، حتی انتقال آن ها نیز راحت تر و البته کم هزینه تر بود. از جمله نکاتی که دولت روسیه در دفن زباله هایش به آن توجه خاصی داشته، شکل بسته بندی هاست؛ در گزارشی آمده که بسته بندی های مربعی شکل به بسته های دایره و کروی اولویت دارند؛ چرا که جای کمتری می گیرند و تنظیم آنها در خاک و رطوبت گیری آنها ساده تر است. از سویی این امکان را فراهم می کند که لایه های خاک روی آن صاف و هموار باشد تا بتوانند به راحتی از سطح رویی خاک برداشت کنند و حتی تا 10 برابر بتونه کمتری نیاز دارد.

به نظر می رسد که اگر دولت روسیه تلاش کند تا تکنولوژی و فناوری های مدرن دنیا را به خدمت بگیرد، تا سال 2025 می تواند به سیستم بازیافتی سازگار با محیط زیست دست پیدا کند؛ این یعنی بازیافت 45 درصد پسماندهای شهری. این در حالی است که اکنون 92 تا 96 درصد از مواد زائد شهری در روسیه نه بازیافت و نه دوباره استفاده می شوند، اگرچه به سادگی به محل های دفن زباله حمل می شوند، اما در آنجا هم با کوهی از زباله ها مواجه می شویم.
 
چندی پیش با یکی از شهروندان ایرانی مقیم روسیه گفت و گویی داشتم و از او درخصوص مدیریت پسماند و استقبال مردم پرسیدم که نتیجه صحبت های مان را به اختصار می نویسیم: «سیستم جمع آوری زباله از مبدا با استفاده از سیستم شوتینگ زباله است، اکثر ساختمان ها بلند و چند طبقه هستند و توسط کانال های مخصوص به پشت ساختمان ها در زمینی خالی هدایت می شوند و شب هنگام ماشین های حمل زباله تمامی آن ها را جمع آوری می کنند؛ یعنی هیچ ماشین بازیافتی در کوچه ها نمی چرخد که البته این هم یک اشکال اساسی است؛ چرا که تفکیک زباله از مبدا با وجود همه فرهنگ سازی ها باز هم انجام نمی شود. همانند آن چه در تهران خودمان شاهد هستیم، در کوچه سطل زباله های مخصوص و تفکیک شده وجود ندارد، برخلاف این که حتی در جزیره های کوچک مانند ترکیه در کنار استخرهای شنا هم سطل های تفکیک شده کار می گذارند.»

سرگئی دونسکوی، وزیر منابع طبیعی و محیط زیست روسیه بر این باور است که عدم هماهنگی و تعادل میان تولید زباله و محل هایی برای دفن یا سوزاندن آنها، این همه بدبختی و بیماری را به ارمغان آورده است و اگر طی سال های جاری به این معضل پرداخته نشود، روسیه به انبار و کوهی از زباله تبدیل می شود.

چین؛ در محاصره زباله

چین پرجمعیت ترین کشور دنیا با بیش از 1.3 میلیارد نفر جمعیت، چگونه می تواند معضلات زیست محیطی خود بالاخص پسماندها را مدیریت کند؟ مدیریت زباله های شهری یعنی تعامل با محیط زیست که بنابر بسیاری از فاکتورها در کشورهای مختلف برنامه ریزی می شود، از شرایط اقتصادی و وضعیت سیاسی گرفته تا شرایط و ترکیب بندی اجتماعی. در برخی از کشورها مدیریت پسماند امری معمول و پایدار است و در برخی دیگر مانند چین به چالشی اساسی بدل می شود.

جمهوری خلق چین در 30 سال گذشته جهتش سریعی داشته تا جایی که شیوه و سبک زندگی مردم به کلی تغییر کرده است. اگر مدیریت زباله در چین به درستی و با برنامه اتفاق بیفتد میتواند منبع درآمد و علاوه بر آن راه حلی برای مسایل مربوط به عدالت اجتماعی شهری باشد.
 
در خارج از ایران با زباله ها چه کار می کنند؟ 

چین 300 میلیون تن زباله در سال تولید می کند که عمدتا مربوط به زباله های خانگی و شهری است. در حال حاضر خدمات مدیریت زباله در چین به طور نامرتب، زباله ها را از سطح شهر جمع آوری و سپس به محل دفن یا کوره های زباله سوز انتقال می دهد. معضل اصلی این است که حتی اگر در بعضی از شهرها سطل زباله های تفکیک شده هم قرار داشته باشند، ماموران شهرداری هنگام جمع آوری، پسماندها را بدون درنظر گرفتن دسته بندی و تفکیک به ماشین های حمله زباله منتقل می کنند.

ترکیب و میزان این زباله ها، دفن یا سوزاندن آن ها را با مشکل رو به رو کرده است. سیستم دفن زباله در جمهوری چین مانند همان چیزی است که در دیگر کشورها شاهد بودیم، با همان مشکل که در نبود اکسیژن زباله ها تجزیه نمی شوند. چینی ها مشکل اساسی دیگری هم دارند؛ از آن جایی که اکثر مواد زائد تولیدشده ناشی از زباله های آلی هستند، گازهای متصاعدشده اصلا قابلیت احتراق ندارند، پس عملا سوخت به دست آمده ناکارآمد است.

تازه اگر چین بتواند با استفاده از تکنولوژوی های روز شرایط بازیافت را مهیا کند، باز هم نیازمند برنامه ای منسجم برای فرهنگس ازی است؛ چرا که مردم چین نیازمند تغییر اساسی در شیوه مصرف خود و تولید زباله ها و سپس رفتارهای پس از آن هستند. اگر زیرساخت های ضعیف و سیستم جمع آوری، سرمایه گذاری و اجرایی مدیریت پسماند فعلی در چین استمرار پیدا کند، نابرابری های اجتماعی برای مهاجران روستایی که به شهر وارد می شوند و وضعیت اجتماعی و اقتصادی پایین دارند، بیشتر می شود. شاید بپرسید این دو مسئله چه ارتباطی با یکدیگر دارند؟

محل های دفن و سوزاندن زباله در چین به حومه شهرستان هایی که در آن مهاجران فقیر زندگی می کنند، انتقال داده شده است؛ یعنی این افراد به طور مستقیم در معرض بخارات سمی حاصل از سوزاندن، اختلالات ناشی از حمل و نقل زباله و آلودگی آب، هوا و خاک زندگی می کنند. نتیجه چه می شود؟ قسمت های درونی شهر تمیز می مانند و حومه را آشغال فرا می گیرد.

در همین راستا نیز فیلمی مستند با نام «پکن در محاصره زباله ها» سال 2011 به نمایش درآمد تا زندگی زباله گردهای پکنی را به تصویر بکشد. همان هایی که از فقر زیاد به شهرها مهاجرت کرده و حالا شغل زباله گردی را برگزیده اند. اما شاید چین در سال های اخیر پس از تولید و پخش این مستند، تغییرات محسوسی را در سیستم بازیافت و مدیریت پسماند خود داشته است؛ برخی کتاب ها و مقالاتی که در این خصوص وجود دارد، می نویسند که درحال حاضر صنعت بازیافت ین آن قدر کارآمد است که اگر یک بار از زباله های چینی به یک محل دفن برسد، موادی که قابل استفاده مجدد یا قابل بازیافت باشند، در آن مکان به مقدار بسیار کم باقی مانده اند.

اما باز خود این افراد درخصوص این که تا چه اندازه این تغییرات پایدار هستند، می گویند که بدون کارگران زباله دان های چینی، مشکل حتی بدتر هم می شود؛ چرا که با صرف نظر از صنعت بازیافت، برداشت از معادن و جنگل تراشی در چین افزایش خواهدیافت. اما فضای محل های دفن و سوزاندن زباله در چین پر از لجن و پلاستکی های سوخته است، تا حدی که احساس ترس و وحشتی را در انسان ها به وجود می آورد. اما تنها یک راه حل برای آن وجود دارد، آن هم این است که مردم خرید این همهز باله و نخاله را متوقف کنند.
 
کارشناسان معتقدند چینی ها باید آلمان را به عنوان الگوی موفقی برای خود در نظر بگیرند و تلاش کنند تا فرایندهای لازم برای دستیابی به مدل موفق مدیریت پسماند را در کشور خود اجرایی کنند. چنان که به نظر می رسد، این کشور به دلیل انبوه جمیعت قادر نیست در هیچ کدام از این مراحل به تنهایی پیشرفتی داشته باشد، به تعبیری دیگر حمایت و همکاری مردم در کشوری چون چین از ملزومات است.

شخصی در خاطرات خود می نویسد وقتی به یکی از مناطق روستایی نزدیک پکن سفر کردم. از معلم مدرسه پرسیدم این جا سطل زباله ای نیست؟ او خندید گفت نه، البته که نه؛ چون ما در پکن سیستم پردازش پسماند نداریم. بیرون از این جا تنها توده ای بزرگ از زباله قرار دارد.
منبع : سابت برترین ها
http://www.bartarinha.ir/fa/news/432045/

روش‌‌های ساده برای کاهش پسماند در خانه

اگر علاقمند به کاهش پسماندها و محافظت از کره زمین باشیم، همواره مجال برای این کار وجود دارد.
به گزارش ایرنا، کاهش پسماندها ایده‌ای فراگیر و گسترده است، با این وجود می‌توان اجرای آن را از خانه آغاز کرد.

تغییراتی جزیی مانند به کارگیری ساک خرید پارچه‌ای به جای کیسه‌های پلاستیکی یا اقدام در جهت یافتن کاربردهایی برای قوطی‌ها و بطری‌های مصرف شده می‌تواند در حجم زباله‌های خانه شما تغییر عمده‌ای به وجود آورد.

به واقع با چند تغییر زیر می‌توانید پسماندهای خانه خود را کاهش دهید:

قوانین بازیافت را بدانید
از پیچیدگی الگوها و مقررات مرتب‌سازی و تفکیک زباله نگران نشوید، با کمی بررسی متوجه می‌شوید که هدایت و پیشبرد یک برنامه هدفمند بازیافت کاملا ساده است. لازم است که از ابتدا و هر اندازه که امکان دارد، از وسایل بسته‌بندی قابل استفاده مجدد در منزل استفاده شود و در مرحله بعد، بازیافت بهترین گزینه است که از حجم زباله تولیدی خانه شما کم می‌کند.

کیسه‌های پلاستیکی را کنار بگذارید
یکی از ساده‌ترین روش‌ها برای کاهش پسماند تولید شده در منازل، به کارگیری کیسه‌های قابل استفاده مجدد هنگام خرید است. به جای متکی بودن به کیسه‌های پلاستیکی فروشگاه‌ها، از ساک‌های خرید پارچه‌ای برای گردآوری و انتقال مواد غذایی مورد نظر استفاده کنید. همچنین بهتر است تعدادی از این کیف‌های پارچه‌ای را در خودروی خود داشته باشید.

یک برنامه غذایی تدارک ببینید
پسماندهای غذایی بخش عمده‌ای از زباله را در بیش‌تر خانواده‌ها تشکیل می‌دهد، اما پیروی مصرف کنندگان از یک قاعده کوچک می‌تواند مانع از تولید قابل توجه زباله شود؛ برنامه غذایی داشته باشید و در راستای آن، تنها سبزیجاتی را بخرید که مطمئن هستید مصرف می‌کنید. به نظر کار راحتی است اما اگر بدانید چه مقدار مواد غذایی به طور مرتب دور ریخته می‌شود، مبهوت می‌شوید.

از ظروف قابل استفاده مجدد برای نگه‌داری استفاده کنید
زمانی که مواد لازم و مایحتاج خود را تهیه کردید، مرحله بعدی نگه‌داری و ذخیره کردن آنها در ظروفی است که کیفیت خوبی دارند و سبب افزایش طول عمر و تازه ماندن مواد غذایی می‌شوند.

ظروف با کیفیتی که هوا به داخل آنها نفوذ نمی‌کند، برای نگه‌داری مواد غذایی مثل غلات، حبوبات و اقلامی که زود طعم و مزه کهنگی می‌گیرند، گزینه خوبی هستند.

به کمپوست مبادرت کنید
مقدار زیادی از مواد غذایی که هر روز راهی سطل زباله می‌شود، می‌تواند تجزیه شود و به زمین بازگردد. اگر خانواده‌ها فضای کافی داشته باشند، می‌توانند با کمپوست مواد غذایی فاسد شده (تجزیه مواد آلی فاسد) کود مغذی برای فضای سبز خانه خود تهیه کنند.

لوازم را به جای دور انداختن تعمیر کنید
آخرین باری که یک وسیله خراب را به جای بیرون انداختن و خرید نوع جدید تعمیر کردید، به یاد دارید؟ خرید محصولات باکیفیت و تعمیر کردن آنها در صورت نیاز، برای محیط زیست بهتر از خرید کالای ارزان قیمت و مواد یک بار مصرف است.

استفاده از بشقاب‌های یک بار مصرف را کنار بگذارید
حتی اگر شستن ظروف برای شما خیلی دشوار است، به کارگیری ظروف کاغذی و پلاستیکی با توجه به پسماند حاصل از آنها، توجیه ندارد. وابستگی به استفاده از ظروف کاغذی و پلاستیکی را کنار بگذارید و از دستان خود برای شست و شوی ظروف کار بکشید.

از خرید بطری‌های پلاستیکی آب خودداری کنید
بطری‌های پلاستیکی آب و فنجان‌های کاغذی قهوه بخش قابل توجهی از پسماندهای خشک هستند لذا با تهیه یک بطری بادوام و فلاسک قهوه می‌توانید هر جا که بخواهید نوشیدنی خود را حمل کنید، علاوه بر این، احساس خوب موثر بودن پیدا می‌کنید.